Φωστῆρες ποὺ σκόρπισαν τὴν λάμψη των μέσα στὴν νύχτα τῆς αἰχμαλωσίας, ποταμοὺς ποὺ πότισαν τὴν ξεραμένη πίστη, ἄνθη ἐαρινὰ ποὺ κάρπισαν μέσα στὸν ζοφερὸ χειμῶνα τῆς σκλαβιᾶς καλεῖ τοὺς Νεομάρτυρες ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης. Ἕνας τέτοιος νεαρὸς βλαστὸς τῆς ἀττικῆς γῆς ἦταν ὁ 18χρονος Μιχαὴλ Πακνανάς (ἢ Μπακνανάς), ποὺ τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 9 Ἰουλίου.

Τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανό τοὺς ἐκ Ῥώμης, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὴν 1η Ἰουλίου, τοὺς ἰατροὺς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, καὶ παρακαλεῖ νὰ μᾶς «ἐπισκεφθοῦν» στὶς ἀσθένειές μας, νὰ γλυκάνουν τὸν πόνο μας, νὰ ἁπαλύνουν τὴν θλίψη μας.

«Χάριτος τῆς νέας αἱ ἀκτῖνες ἐξέλαμψαν σήμερον φαιδρῶς, τῇ σῇ γεννήσει Πρόδρομε», ψάλλει ὁ ὑμνογράφος στὸν Κανόνα τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ ἐνδόξου καὶ τιμίου Προδρόμου. Ἡ Ἐκκλησία ὅλη συμμετέχει, μάλιστα, στὴν χαρὰ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον «τὸ χαροποιὸν Γενέθλιον» τοῦ Ἁγίου «μηνύει τὴν μέλλουσαν χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, διὸ καὶ πᾶσα ἡ κτίσις ἑορτάζει».

«Τοὺς νεοφανεῖς ἀστέρας», «τοὺς ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις περιφανῶς ἀθλήσαντας» τιμᾶ κατ’ ἔθος ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Γ’ Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου (B’ μετὰ τῶν Ἁγίων Πάντων). Σύμφωνα μὲ τὸ Συναξάριο τῆς ἑορτῆς, τὴν ἀκολουθία τῆς ὁποίας ἔχει συνθέσει ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, αὐτὴν τὴν ἡμέρα «μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων τῶν μετὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων».

Ἡ Ἐκκλησία μας ξεκινάει τὴν πορεία της, μετὰ ἀπὸ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν ἐκλεκτῶν της τέκνων καὶ πρώτων καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῶν Ἁγίων Πάντων. Παράλληλα, ὁ Χριστός, ἡ κεφαλή Της, ξεκινάει τὸ ἔργο Του ἐπὶ τῆς γῆς μὲ τὴν κλήση τῶν πρώτων συνεργατῶν Του.  Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐπιλέγει ἡ Ἐκκλησία μας τὰ ἀναγνώσματα αὐτὴν τὴν περίοδο, τοποθετεῖ τὴν δράση τοῦ Κυρίου «παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ., δ’ 18), ὄχι ἀσφαλῶς τυχαῖα. Ὁ Κύριος, ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννου, γιὰ νὰ ἀποφύγῃ τὴν ἐχθρικὴ Ἰουδαία, «ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν…καὶ ἐλθὼν κατώκησεν εἰς Καπερναούμ, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, εἰς τὴν Γαλιλαίαν…

«Τίνα ζητεῖτε;» Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἀπηύθυνε ὁ Ἄγγελος στὶς μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ποὺ τόλμησαν νὰ προσέλθουν «λίαν πρωΐ» στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν τὶς «ἁρμόδιες» τιμές. Τὴν ἴδια ἐρώτηση, «τίνα ζητεῖς», θὰ ἔκανε καὶ ὁ Πιλᾶτος στὸν Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ποὺ «τολμήσας εἰσῆλθε» καὶ «ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Τὸ κοινὸ χαρακτηριστικὸ τῶν Μυροφόρων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἦταν ἡ τόλμη, μὲ τὴν ὁποία προσέρχονται οἱ μὲν γυναῖκες στὸν τάφο, ὁ δὲ Ἰωσὴφ στὸν Πιλᾶτο καὶ κοινὴ ἀφετηρία τῆς τόλμης των, ποὺ τοὺς ὤθησε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν ἀδράνεια καὶ νὰ ἐνεργήσουν ἀποφασιστικά, παρὰ τὸ ἐχθρικὸ ἐξωτερικὸ κλίμα, ἦταν ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Σταυρωθέντα καὶ Ταφέντα διδάσκαλό των.…