Ἀπόφοιτος τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὸ 2003 ἀπεφοίτησε ἀπὸ τὸ τμῆμα Γερμανικῆς γλώσσας καὶ Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κατὰ τὸ 3ο ἔτος σπουδῶν, στὰ πλαίσια τοῦ προγράμματος «ΕΡΑΣΜΟΣ», μετέβη στὴν Γερμανία, ὅπου παρακολούθησε μαθήματα Νεώτερης Γερμανικῆς Φιλολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου καὶ ἔγινε δεκτή στὸ Μεταπτυχιακὸ Πρόγραμμα Φιλοσοφίας τοῦ ἰδίου Πανεπιστημίου. Μὲ τὴν ἐπιστροφή της στὴν Ἀθήνα ἐκπόνησε μεταπτυχιακὴ μελέτη (2004-2006), τὴν ὁποία ὁλοκλήρωσε μὲ βαθμὸ «Ἄριστα» (Θέμα Διπλωματικῆς: «Τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα στοὺς στωϊκούς φιλοσόφους»). Ἐν τῷ μεταξὺ εἰσήχθη μὲ κατατακτήριες ἐξετάσεις (2005) στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας, -2011). Ἀπὸ τὸ 2007 ἐργάζεται στὴν Μέση Ἐκπαίδευση ὡς καθηγήτρια Ἑλληνικῆς Φιλολογίας. Ἀπὸ τὸ σχολικὸ ἔτος 2013-14 ὑπηρετεῖ στὸ Πειραματικὸ Σχολεῖο τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Στὸν ἐλεύθερό χρόνο της ἀσχολεῖται κυρίως μὲ τὴν μελέτη φιλοσοφικῶν καὶ λογοτεχνικῶν βιβλίων καὶ δραστηριοποιεῖται ἐθελοντικὰ στὸ πλαίσιο προγραμμάτων τοῦ Μορφωτικοῦ καὶ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου «Ἐπάλξεις» κυρίως γιὰ τὴν ἐκμάθηση ἀρχαίων ἑλληνικῶν καὶ ξένων γλωσσῶν, τὴν ψυχοκοινωνικὴ στήριξη νέων καὶ τὴν διοργάνωση πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων καὶ μορφωτικῶν ἐκδρομῶν σὲ Ἑλλάδα καὶ ἐξωτερικό. Ἀρθρογραφεῖ συστηματικὰ στὴν Μορφωτικὴ καὶ Κοινωνικὴ ἐφημερίδα μας «Ἐπάλξεις», ἐκπονεῖ τακτικὰ ὁμιλίες ἐκπαιδευτικοῦ καὶ γενικότερου κοινωνικοῦ περιεχομένου καὶ συνεργάζεται σταθερῶς μὲ τὸν ραδιοφωνικό μας σταθμό, ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΡΑΔΙΟ.

  • Οἱ Καταβασίες τῆς Ὑπαπαντῆς

    Οἱ Καταβασίες τῆς Ὑπαπαντῆς εἶναι πoίημα τoῦ Ἁγίoυ Κoσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ, Ἐπισκόπoυ Мαϊoυμᾶ, καὶ ψάλλoνται ἀπὸ τὶς 15 Ἰανoυαρίoυ μέχρι τὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς, στὶς 9 Фεβρoυαρίoυ. Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἐπιχειρήσωμε μιὰ προσέγγιση τῶν ὑπερόχων αὐτῶν ὕμνων, ἐμβαθύνοντας στὸ θεολογικό των περιεχόμενο, μὲ ὄχημα τὴν θαυμάσια ἑλληνική γλῶσσα, τὴν θεραπαινίδα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ...

  •  Οἱ Ἅγιοι καὶ ὁ χρόνος

    Στὰ παραδοσιακὰ κάλαντα Πρωτοχρονιᾶς «Καὶ νέον ἔτος ἀριθμεῖ, ἡ τοῦ Χριστοῦ περιτομὴ καὶ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Βασιλείου...» δὲν ἀναφέρεται μόνον τί ἑορτάζουμε τὴν πρώτη αὐτὴν ἡμέρα τοῦ χρόνου ἀλλὰ καὶ τί καλούμαστε νὰ κάνουμε τὴν νέα χρονιά. Ἔτσι, «ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ τὴν κακία ν’ ἀρνηθοῦμε, μ’ ἀρετὲς νὰ στολισθοῦμε, νὰ ζοῦμε βίο τέλειο, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, μὲ ἀγάπη μὲ εἰρήνη καὶ μὲ τὴν δικαιοσύνη.»

  • Νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας

    «Τὸν ἔνσαρκον λύχνον καὶ πρόδρομον τοῦ Σωτῆρος», «τὸν φίλον τοῦ Νυμφίου» καὶ Βαπτιστὴ τοῦ Κυρίου μας τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν 7η Ἰανουαρίου, «ὅτι κατηξιώθη καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι τὸν κηρυττόμενον»...

  • Οἱ Εὐχὲς τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ

    Ἀξίζει, πραγματικά, νὰ προσεγγίσῃ κανεὶς τὸ περιεχόμενο τῶν Εὐχῶν τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, ὥστε νὰ κατανοήσῃ καλύτερα τὰ σωτήρια νοήματά των γιὰ τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας καὶ εἰδικώτερα γιὰ τὴν Ἐνανθρώπηση καὶ τὴν Ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου μας...

  • Οἱ Καταβασίες τῶν Φώτων

    Κατὰ τὸν Ὄρθρο τῶν Φώτων ψάλλονται δύο Κανόνες, ὁ ῥυθμοτονικὸς τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ («Βυθοῦ ἀνεκάλυψε πυθμένα…»), καὶ ὁ ἰαμβικὸς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ («Στίβει θαλάσσης κυματούμενον σάλον…»)...

  • Γιὰ νὰ καρπίσῃ ὁ σπόρος

    Εἶναι θαυμάσιο νὰ διαπιστώνῃ κανεὶς πόσο ὄμορφα συνταιριασμένα εἶναι στὴν Ἐκκλησία μας τὰ φυσικὰ μὲ τὰ πνευματικὰ γεγονότα καὶ μὲ πόση σύνεση καὶ σοφία ἀξιοποίησαν οἱ Πατέρες μας αὐτὴν τὴν σύνδεση στὴν ἑρμηνεία των. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ Παραβολὴ τοῦ Σπορέως (Λουκ., η’ 5-15), ποὺ ἀναγιγνώσκεται στὴν Ἐκκλησία μας τὴν Δ’ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ, σὲ μιὰ περίοδο ποὺ διενεργεῖται ἡ φυσικὴ σπορά. Εἶναι, μάλιστα, μιὰ περικοπὴ ποὺ ἐξηγεῖ ἀναλυτικὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, παρομοιάζοντας τὸν φυσικὸ γεωργὸ μὲ τὸν πνευματικό μας πατέρα, τὸν Θεό, ποὺ σπέρνει τὸν σπόρο του-τὸν λόγο Του- στὴν γῆ- τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.» (ὅ. π. 5). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Migne P.G. τ. 57, σ. 463- 472), ἀναφέρει, χαρακτηριστικά,…

  • Συνάντηση Ἑλληνισμοῦ – Χριστιανισμοῦ στὴν Ἀθήνα τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ.

    Καθοριστικῆς σημασίας εἶναι ὁρισμένα γεγονότα στὴν πορεία τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου. Ἕνα τέτοιο γεγονὸς ὑπῆρξε, γιὰ τὸν Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη, ἡ συνάντησή του μὲ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο. Συγκεκριμένα, ὅταν ὁ τελευταῖος κατῆλθε ἀπὸ τὴν Μακεδονία στὴν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, «τὴν κατείδωλον οὖσαν», βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος γιὰ συζήτηση μὲ διαφόρους φιλοσόφους, στωϊκοὺς καὶ ἐπικουρείους, ποὺ ἐνδιαφέρονταν νὰ μάθουν «τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπ’ αὐτοῦ λαλουμένη διδαχή». Πράγματι, ὁ σοφὸς Παῦλος, στὴν ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο, προκειμένου νὰ γίνῃ περισσότερο κατανοητός, χρησιμοποίησε καὶ λόγια φιλοσόφων, ὅπως τὸ τοῦ στωϊκοῦ Ἀράτου: «τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν».  Τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου (Πράξ. ιζ’ 22-34) βρῆκε ἀμέσως ἀνταπόκριση στὴν ψυχὴ τοῦ ὥριμου πλέον Διονυσίου, λόγῳ καὶ τῆς δικῆς του φιλοσοφικῆς προπαιδείας. Νέος…

  • Δαιμονοπληξία καὶ δαιμονολαγνεία

    Ἔχομε καὶ ἄλλοτε ἀναφέρει ὅτι κάθε θαῦμα ποὺ κάνει ὁ Κύριος ἐντάσσεται στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, μὲ στόχο τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ θεραπεία τῶν δύο δαιμονισμένων Γεργεσηνῶν (Ματθ. η’ 28 - θ’ 1) ἢ Γαδαρηνῶν, ὅπως ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς ἄλλους δύο εὐαγγελιστές (Μάρκ., ε’ 20, Λουκ., η’ 26-39)...

  • Ἡ «μεγάθυμος» διακόνισσα Ὀλυμπιὰς

    Γόνος εὐσεβοῦς καὶ ἀρχοντικῆς οἰκογενείας τοῦ Βυζαντίου ἡ Ὀλυμπιάδα -γεννήθηκε μεταξὺ 365 & 368- ἔμεινε ἀπὸ μικρὴ ὀρφανή, γεγονὸς ποὺ τραυμάτισε τὴν εὐαίσθητη ψυχή της. Εἶχε ὡστόσο τὴν εὐλογία νὰ ἀνατραφῇ μέσα σὲ καλλιεργημένο περιβάλλον καὶ νὰ συναναστραφῇ μὲ σεβαστὲς μορφές, ὅπως τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου, ὅταν ἐκεῖνος διέμεινε στὴν Κωνσταντινούπολη (379-381), στὸ σπίτι τῆς ἐξαδέλφης του Θεοδοσίας, ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὴν διαπαιδαγώγηση τῆς μικρῆς Ὀλυμπιάδος...

  • Κύπρος ἡ πολύπαθη

    «Νησὶ πικρό, νησὶ γλυκό, νησὶ τυραγνισμένο, κάνω τὸν πόνο σου νὰ πῶ καὶ προσκυνῶ καὶ μένω». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια ξεκινάει ὁ ποιητὴς νὰ ὑμνήσῃ τὸ πολύπαθο νησί, «τὸ ὁλάνθιστο κλωνάρι, ποὺ τοῦ μαδήσαν τά ἄνθια του διπλοῖ, τριπλοῖ βαρβάροι» καὶ ποὺ τὰ βάσανά του δὲν λένε νὰ πάρουν τέλος...

  • «Ἴνδαλμα θεοσεβείας» ὁ Προφήτης Ἠλίας

    «Τὸν ἔνσαρκον ἄγγελον», «τὸν προφητῶν τὴν κρηπῖδα» τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 20 Ἰουλίου. Τιμᾶ, ὅπως λέει ὁ ὑμνογράφος του, ἐκεῖνον ποὺ «παρανόμους βασιλεῖς ἤλεγξε», «τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης ἐθανάτωσε», «πῦρ ἐν ὕδατι ἀνῆψε», «τροφὴν ἀγεώργητον ἐπήγασε» καὶ «νάματα ἰορδάνεια τῇ μηλωτῇ διέτεμε».

  • Ἄς μὴν βρεθοῦμε πρὸ ἐκπλήξεων!

    Μὲ ἔκσταση στέκεται πάντοτε ο ἄνθρωπος μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε,…». Ὅσο περισσότερο, μάλιστα, θαυμάζει τὴν μεγαλωσύνη Του, ἄλλο τόσο συνειδητοποιεῖ τὴν δική του μικρότητα καὶ ἀδυναμία καὶ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ: «Πτωχὸς καὶ πένης εἰμί ἐγώ. Ὁ Θεὸς βοήθησόν μοι· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε» (Ψαλμός 69, στ. 6). Ἔτσι καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ Εὐαγγελίου, παρὰ τὰ πολλά του ἀξιώματα καὶ τὰ ἀκόμη περισσότερα ὑλικά του ἀγαθά, συναισθάνεται τὴν ἀδυναμία του καὶ καταφεύγει στὸν Κύριο, γιὰ νὰ δώσῃ λύση στὸ «πρόβλημά» του. Ποιό εἶναι, ἀλήθεια, τὸ πρόβλημά του; Τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ εὕρῃ τὴν λύση του; Μήπως ὁ ἴδιος ἢ ἄλλο…

  • Πρόταση γιά «δίαιτα» ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Κηπουρό

    Φωστῆρες ποὺ σκόρπισαν τὴν λάμψη των μέσα στὴν νύχτα τῆς αἰχμαλωσίας, ποταμοὺς ποὺ πότισαν τὴν ξεραμένη πίστη, ἄνθη ἐαρινὰ ποὺ κάρπισαν μέσα στὸν ζοφερὸ χειμῶνα τῆς σκλαβιᾶς καλεῖ τοὺς Νεομάρτυρες ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης. Ἕνας τέτοιος νεαρὸς βλαστὸς τῆς πίστεως καὶ «ἄνθος εὐῶδες» τῆς ἀττικῆς γῆς ἦταν ὁ 18χρονος Μιχαὴλ Πακνανᾶς (ἢ Μπακνανᾶς), ποὺ τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 9 Ἰουλίου.

  • Μιμητές μας γίνεστε!

    Τὴν μνήμη τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ φέτος, ὅπως κάθε χρόνο. Τιμᾶ τοὺς κορυφαίους, Πέτρο καὶ Παῦλο, καὶ τὸ σύνολο τῶν Ἀποστόλων, «τὸν δωδεκάριθμο χορό». Ὑμνεῖ τοὺς κήρυκες τοῦ λόγου, ποὺ σὰν τὰ γοργόφτερα πουλιὰ μετέφεραν τὸ μήνυμα τῆς ἀληθείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς φωτεινοὺς ἀστέρες ποὺ διέλυσαν τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης, τὶς κιθάρες τοῦ πνεύματος ποὺ σκόρπισαν τὴν ἁρμονία καὶ τὴν ἀγάπη στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι νὰ ἀπορῇ, πράγματι, κανεὶς πῶς μπόρεσε μιὰ δράκα ἁπλῶν καὶ ἀνίσχυρων, «ἀμόρφωτων» ἀνθρώπων νὰ ἀντιμετωπίσῃ πολυπληθέστερους καὶ μάλιστα μεγάλους καὶ τρανοὺς ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς. Πῶς κατάφεραν, ἐπίσης, μέσα σὲ ἀντικειμενικὰ δύσκολες καὶ ἀντίξοες συνθῆκες, ὄχι μόνον νὰ διατηρήσουν οἱ ἴδιοι τὴν πίστη καὶ τὴν ἁγνότητά των ἀλλὰ νὰ…