Τὸν νοῦ μας στὰ παιδιά (κύριο ἄρθρο στὸ φύλλο Νοεμβρίου 2022)
Ἀστέρια ὁλόφωτα, ἄνθη μυρίπνοα, καὶ ἀηδόνια γλυκόλαλα εἶναι τὰ παιδιὰ μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες. Αὐτὰ μᾶς δίνουν χαρά, κουράγιο καὶ δύναμη γιὰ τὴν συνέχιση τῆς ζωῆς.
Βεβαίως, οἱ μητέρες πονοῦν καὶ κουράζονται, γιὰ νὰ τὰ γεννήσουν, νὰ τὰ θηλάσουν, νὰ τὰ μεγαλώσουν. Τὸ ἴδιο, ἐπίσης, κουράζονται καὶ οἱ πατέρες, γιὰ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν μία ὑποφερτὴ ζωὴ καὶ κάποια ἀξιοπρεπῆ ἀποκατάσταση. Ἀλλὰ καὶ οἱ διδάσκαλοι μοχθοῦν, ὄχι μόνο γιὰ νὰ προσφέρουν στὰ παιδιὰ γνώσεις καὶ ἐμπειρίες, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς καλλιεργήσουν τὸν χαρακτῆρα καὶ νὰ τὰ καταστήσουν ὑγιεῖς καὶ ὑπεύθυνους πολίτες, χρήσιμους στὸν ἑαυτό τους καὶ στὴν κοινωνία, ὥστε νὰ ἀποβοῦν δημιουργικοὶ παράγοντες καὶ πραγματικὴ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους.
Ἤδη στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, καὶ μάλιστα στὴν ἀρχαία Σπάρτη, ὑπῆρχε ἡ σταθερὴ πεποίθηση ὅλων ὅτι τὸ ἔργο τῶν παιδιῶν εἶναι ὄχι μόνο νὰ βιώσουν καὶ νὰ διατηρήσουν τὶς μορφωτικὲς καὶ κοινωνικὲς παραδόσεις τῆς γενιᾶς, ἀλλὰ καὶ νὰ τὶς βελτιώσουν, συμφώνως πρὸς τό: «Ἄμμες δὲ γ’ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες (=ἐμεῖς, οἱ νέοι, θὰ γίνωμε πολὺ καλύτεροί σας)».
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν δυναμικὴ τῆς νεολαίας γνωρίζουν καὶ οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, οἱ ἐκμεταλλευτὲς δηλαδὴ ἀνθρώπων καὶ λαῶν, γι’ αὐτὸ φροντίζουν νὰ διαστρέψουν τὸν χαρακτῆρα τῶν παιδιῶν, νὰ τοὺς ἀλλάξουν πορεία καὶ νὰ τὰ μετατρέψουν ἀπὸ ζωντανὰ καὶ δημιουργικὰ κύτταρα τῆς κοινωνίας σὲ παραβατικὰ ὑποκείμενα, ἐμπορεύσιμα ἀντικείμενα καὶ ἐξαρτημένα ἄτομα. Προχωροῦν, ὅμως, ἀκόμα πιὸ πέρα, ἐμποδίζοντες τὴν σύλληψη καὶ διακόπτοντες τὴν κύηση. Ὑπολογίζεται μάλιστα ὅτι στὴν πατρίδα μας τὸν τελευταῖο καιρό συντελοῦνται 300.000 καὶ πλέον ἀμβλώσεις κατ’ ἔτος. Ἔχομε, δηλαδή, περισσότερες δολοφονίες νεογνῶν παρὰ γεννήσεις.
Δυστυχῶς, ὅμως, καὶ ἀπ’ ὅλα τὰ παιδιὰ ποὺ τελικὰ γεννιῶνται, πόσα ἀπ’ αὐτὰ μεγαλώνουν ὁμαλὰ καὶ ἀποκαθίστανται σωστά; Τὸν τελευταῖο, μάλιστα, καιρὸ βάλθηκαν ὅλοι, ὀργανωμένοι καὶ ἀνοργάνωτοι ἐγκληματίες, νὰ καταστρέψουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τῶν παιδιῶν μὲ διάφορες κακοποιήσεις, βιασμοὺς καὶ μαστροπεῖες. Σχεδὸν ὅλα δὲ τὰ μέσα ἐνημερώσεως, ἀντὶ νὰ ἀναζητοῦν τὰ γενεσιουργὰ αἴτια τῶν παιδοκτονιῶν, τῆς παιδεραστίας καὶ τῆς παιδοεκπορνεύσεως, ἀναπαράγουν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια καὶ προβαίνουν σὲ λεπτομερεῖς περιγραφὲς τῶν ἐγκλημάτων, δίδοντες ἔτσι τροφὴ σὲ φαντασιοπληξίες.
Ἔτσι, λοιπόν, τὰ παιδιά μας μένουν ἀπροστάτευτα, ἀπροσανατόλιστα καὶ ἕρμαια τοῦ κάθε ἐκμεταλλευτὴ καὶ ἐγκληματία. Καὶ ὅμως, κάτι πρέπει νὰ κάνωμε, καὶ μάλιστα πολὺ γρήγορα, προτοῦ νὰ εἶναι ἀργά.
Βεβαίως, δὲν εἶναι δυνατὸν μέσα σ’ ἕνα ἄρθρο μικρῆς ἐφημερίδος νὰ διατυπωθοῦν τὰ προτεινόμενα μέτρα γιὰ τὴν προστασία τῶν παιδιῶν μας. Ἐκεῖνο ποὺ δυνάμεθα νὰ προτείνωμε ἐδῶ εἶναι ἡ αὔξηση τοῦ ἐνδιαφέροντός μας γιὰ τὴν προστασία τῶν παιδιῶν μας καὶ ἡ συνεργασία ὅλων τῶν γονιῶν καὶ μάλιστα σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο γιὰ κοινὴ δράση πρὸς προστασία τῶν παιδιῶν μας. Τὰ παιδιά μας εἶναι παιδιὰ ὅλων μας, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νά ‘χωμε ὅλοι τὸν νοῦ μας στὰ παιδιά.
Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι, ἐὰν ἐνδιαφερθοῦμε περισσότερο καὶ συνεργαστοῦμε στενότερα, κάτι μποροῦμε νὰ κάνωμε. Αὐτὸ τὸ κάτι, ὅσο μικρὸ καὶ ἐὰν εἶναι, εἶναι καλύτερο ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἄλλωστε, σ’ αὐτὸ μᾶς προτρέπει καὶ τὸ λαϊκὸ ἄσμα: «Ἔχε τὸν νοῦ σου στὸ παιδί, γιατὶ ἐὰν γλιτώσῃ τὸ παιδί, ὑπάρχει ἐλπίδα».
Βασίλειος Τσούπρας
