«Ὑμεῖς ἐστὲ τὸ φῶς τοῦ κόσμου»

τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Μια απὸ τις πρώτες Κυριακές του Ματθαίου, μετά από των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη των Αγίων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα, 451 μ.Χ.). Ο εκκλησιαστικός όρος «Πατήρ» είναι προ πάντων συνυφασμένος με την θυσία για την Ορθοδοξία και την αναίρεση της αιρέσεως.

Τί ήταν όμως ο κόσμος, όταν η Εκκλησία ξεκινούσε την πορεία της μέσα στην ιστορία; Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του ίδιου Αποστόλου στους Χριστιανούς της Εφέσου: «Ἦτε ποτέ σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε’ 8). Ως φως στο σκοτάδι του κόσμου έλαμψε η Εκκλησία. Όσοι δεχόντουσαν ελεύθερα την κλήση της και γίνονταν μέλη της, δεχόντουσαν την πίστη της και την ζωή της. Αυτή την ολοκληρωτική αλλαγή ζητούσε -και ζητά- η Εκκλησία. Να γίνη ο άνθρωπος και η ανθρώπινη κοινωνία «καινή κτίσις» (Γαλ. στ’ 15).

Για να γίνη όμως αυτό πραγματικότητα, πρέπει να αφήση ο άνθρωπος να αναγεννηθή στην αλήθεια της Εκκλησίας. Να βαπτισθή δηλ. όχι μόνο σωματικά, αλλά να βαπτισθή και πνευματικά. Να θάψη όχι μονάχα την παλαιά του φύση, αλλά και τον παλαιό «έσω άνθρωπον», για να είναι τέλειος ο εγκεντρισμός του στο σώμα του Χριστού. Οι Άγιοί μας αποτελούν τα δυνατώτερα παραδείγματα μιας αναγεννητικής εντάξεως στο σώμα της Εκκλησίας.

Αν λοιπόν η Εκκλησία μας σήμερα ονομάζη «φως» τους αγίους Πατέρας, είναι γιατί με τον αγώνα και τη μαρτυρία τους άφησαν το φως του Χριστού, την Ορθοδοξία, να φωτίζη και να σώζη τον κόσμο. Δέχθηκαν όλο το φως του Χριστού και το πρόσφεραν στον κόσμο, σ’ αντίθεση με τους αιρετικούς, που νοθεύουν το φως του Χριστού με το δικό τους το σκοτάδι.

(διασκευή, όπως δημοσιεύτηκε στο φύλλο 781 των Επάλξεων)