Μπροστὰ στὶς ἐκλογὲς
Καλούμαστε καὶ πάλι σὲ λίγες μέρες νὰ ψηφίσουμε. Πρὶν ὅμως κάνουμε τὴν ἐπιλογή μας, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας τὰ ἀκόλουθα: Κάθε κόμμα ἔχει ἰδεολογικὴ θεμελίωση, πολιτικὸ σύστημα καὶ κοινωνικὸ πρόγραμμα. Ἡ ἀριστερὰ θεμελιώνεται στὸν ἱστορικὸ ὑλισμό (ἀθεΐα), υἱοθετεῖ ὡς πολιτικὸ σύστημα τὴν δικτατορία τοῦ προλεταριάτου καὶ τὸν κομματικὸ συγκεντρωτισμὸ καὶ ἔχει ὡς
κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ πρόγραμμα τὴν κοινοκτημοσύση τῶν μέσων παραγωγῆς.
Ἡ δεξιὰ θεμελιώνεται πάνω στὴν δυτικὴ ἀτομοκρατία, πολιτικό της σύστημα εἶναι ἡ ἀστικὴ δημοκρατία (κοινοβουλευτισμός) καὶ κοινωνικό-οίκονομικό της πρόγραμμα ὁ καπιταλισμός (=κεφαλαιοκρατία), ἡ ἐλεύθερη οἰκονομία, ἡ ὁποία ὅμως εὐνοεῖ τοὺς οίκονομικὰ ἰσχυρούς. Ἡ ἄκρα δεξιὰ δέχεται τὴν ὑπεροχὴ τῆς φυλῆς, τὴν ἐπιβολὴ καὶ τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυρότερου, ἐνῶ ἡ ἄκρα ἀριστερὰ ἀρνεῖται ὁποιαδήποτε μορφὴ κράτους, δέχεται δηλ. τὴν ἀναρχία. Κέντρο δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει.
Εἶναι προφανὲς ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ παραπάνω πολιτικὰ κινήματα δὲν διαθέτει ἑλληνοορθόδοξη θεμελίωση, πλήρη δημοκρατία καὶ κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Ἑπομένως, κανένας συνειδητοποιημένος ὀρθόδοξος δὲν δικαιολογεῖται νὰ ἐπιλέγει κάποιο ἀπὸ τὰ παραπάνω κόμματα. Τὸ ἐρώτημα
εἶναι τί πρέπει νὰ κάνῃ κανείς. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι, ἐπειδὴ δὲν περιπατοῦμε πλέον «ἀξίως τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθημεν, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῶ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ, 4, 3) καὶ ἐπειδὴ εἴμαστε πολυδιασπασμένοι τόσο στὸν πνευματικὸ ὅσο καὶ στὸν
κοινωνικὸ-πολιτικὸ τομέα, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι οὐσιῶδες.
Ἐπιλέγει λοιπὸν πρὸς τὸ παρὸν ὁ καθένας μὲ βάση τὸ κριτήριο «τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον» (=τὸ λιγότερο χειρότερο εἶναι τὸ καλύτερο). Ἐπειδὴ ὅμως ἡ τακτικὴ αὐτὴ δὲν ἀπέδωσε μέχρι τώρα οὔτε θὰ ἀποδώσῃ μακροπρόθεσμα, αὐτὸ ποὺ ἔχει χρέος ὁ κάθε χριστιανός, ἔστω καὶ τώρα, εἶναι νὰ ἐργαστῆ γιὰ τὴν
δημιουργία τῶν καταλλήλων προϋποθέσεων, ὥστε στὸ μέλλον νὰ μὴν βρεθῆ πάλι μπροστὰ στὸ ἴδιο δίλημμα.
Πρακτικὰ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ καθένας πρέπει πρωτίστως νὰ ξεκαθαρίσῃ καὶ νὰ ἑδραιώσῃ ὁ ἴδιος τὰ πιστεύω του (δὲν νοεῖται νὰ πιστεύῃς στὸν Χριστὸ καὶ ταυτοχρόνως νὰ ψηφίζῃς κόμματα ἀντιχριστιανικά, ἀντιδημοκρατικά, ἀντικοινωνικά), δεύτερον νὰ ψάξῃ νὰ βρῆ γύρω του κι ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ νὰ ἔχουν τὰ ἴδια πιστεύω, ὥστε νὰ ὀργανωθοῦν ὅλοι μαζὶ σὲ μιὰ τοπικὴ ὁμάδα καὶ τρίτον αὐτὴ ἡ τοπικὴ ὁμάδα νὰ συνεργαστῆ μὲ ἄλλες τοπικὲς ὁμάδες, ὥστε νὰ ὑπάρξῃ συλλογικὴ δράση καὶ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων καὶ ἐν τέλει δυναμικὴ παρέμβαση στὴν πολιτικὴ καὶ
οἰκονομικὴ ζωὴ τοῦ τόπου, βασισμένη πάνω σὲ ἑλληνοορθόδοξη θεμελίωση, σὲ δημοκρατικὲς διαδικασίες, μὲ στοιχεῖα μάλιστα τῆς ἄμεσης δημοκρατίας, καὶ σὲ κοινοτικὴ-συνεργατικὴ πρακτική.
Ἐὰν ὅλα αὐτὰ δὲν γίνουν καὶ μάλιστα ἄμεσα, τότε ὁ τόπος μας θὰ πηγαίνῃ ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο καὶ «ἄν ἡ πόλη στὸ σύνολό της δὲν εὐδαιμονεῖ, οὔτε τὰ ἐπιμέρους πρόσωπα δὲν προοδεύουν», κατὰ τὴν ρήση τῶν σοφῶν μας προγόνων (Θουκυδίδης, Πλάτων). Ἄς φανοῦμε ἐπιτέλους ἀντάξιοί τους καὶ ἄς μὴν καταδικάσουμε μὲ τὶς ἐπιλογές μας τόσο ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας, ὅσο καὶ τοὺς συνανθρώπους μας, διότι θὰ μᾶς ζητηθῆ εὐθύνη: «ὅστις πταίσῃ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰάκ. 2, 10), ποὺ σημαίνει πρακτικά δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ πιστεύεις ὀρθά, πρέπει καὶ νὰ ζῆς καὶ νὰ πολιτεύεσαι ὀρθά, ἀλλοιῶς ἐὰν σὲ κάποιο ἀπ’ αὐτά σφάλλεις (ἤ ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴ πίστη ἤ ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴ ζωὴ ἤ ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴ πολιτεία), τότε σφάλλεις σὲ ὅλα. Καιρὸς γιὰ μετάνοια (=μεταστροφὴ τοῦ νοῦ), ἀφύπνιση καὶ δράση. Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί.
Σοφία Μπεκρῆ, ἐκπαιδευτικός
