Ἀπολογισμὸς καλοκαιρινῆς ἐκδρομῆς Ἐπάλξεων 25-29 Αὐγούστου 2025

Ξεκινήσαμε τὴν ἐκδρομή μας στὶς 25 Αὐγούστου μὲ τὴν ξεναγό μας, τὴν Τρωάδα. Πρώτη μας στάση τὸ Μουσεῖο Κέρινων Ὁμοιωμάτων τοῦ Παύλου Βρέλλη, ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα. Ἐκεῖ ἀποχαιρετήσαμε τὴν Τρωάδα καὶ συναντήσαμε τὴν Ἀναστασία, τὴν ξεναγὸ ποὺ θὰ μᾶς συντρόφευε στὸ ὑπόλοιπο ταξίδι μας.

Φτάσαμε στὴν Κόνιτσα καὶ περιηγηθήκαμε στὴν πόλη. Πρῶτα εἴδαμε τὸ σπίτι τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, ὅπου μᾶς ὑποδέχτηκε ἕνας ἀνιψιός του. Ἀπὸ ἐκεῖ πήραμε ἕνα μονοπάτι δεκαπέντε λεπτῶν μέσα στὸ δάσος γιὰ νὰ φτάσουμε καὶ νὰ προσκυνήσουμε στὴν Ἁγία Βαρβάρα, τὸ «μπαλκόνι τῆς Κόνιτσας» γιὰ τοὺς ντόπιους, τὸ ἐξωκλήσι ποὺ ἐπισκεπτόταν τακτικὰ ὁ Ἅγιος. Κατεβήκαμε στὴν πλατεία τῆς Κόνιτσας, φάγαμε καὶ γυρίσαμε στὸ ξενοδοχεῖο νὰ ξεκουραστοῦμε.

Τὴν Τρίτη 26 Αὐγούστου ἀρχίσαμε νωρὶς τὸ πρωὶ τὸ ὁδοιπορικό μας πρὸς τὴν Ἱ.Μ. Παναγίας Στομίου, ποὺ ἑορτάζει στὸ Γενέθλιο τῆς Θεοτόκου. Ἡ διαδρομὴ ξεκίνησε μὲ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ γραφικὸ Γεφύρι τῆς Κόνιτσας. Περπατήσαμε δίπλα στὸν ποταμό, περικυκλωμένοι ἀπὸ πράσινο, μέσα στὴν χαράδρα τοῦ Ἀώου, ἀνάμεσα στὶς ἀπότομες πλαγιὲς τῆς Τύμφης (ὑψ. 2497 μ.) καὶ τῆς Τραπεζίτσας (ὑψ. 2024 μ.).

Ἡ πορεία τῶν περίπου πέντε χιλιομέτρων μέχρι τὸ μοναστῆρι κράτησε γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ ἐμᾶς γύρω στὶς δύο ὧρες. Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες πολλῶν προσκυνητῶν ἡ νοερὰ προσευχὴ ἦταν αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ συνεχίσουμε τὴν ἀνάβαση μέχρι τὸν προορισμό μας.

Ἡ ὑπομονή μας ὅμως ἀνταμείφθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ χώρου καὶ τὸ μοναστῆρι: τὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς, τὸ Κελάκι τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, τὸ σημεῖο τῆς θέας πρὸς τὴν χαράδρα τοῦ Ἀώου καὶ τὸ μικρὸ παρεκκλῆσι τοποθετημένο στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ. Ἀφοῦ προσκυνήσαμε καὶ ξεκουραστήκαμε λιγάκι, τραβήξαμε τὶς καθιερωμένες φωτογραφίες γιὰ τὴν ἐφημερίδα μας καὶ πήραμε τὸ μονοπάτι τῆς ἐπιστροφῆς.

Τὸ ἀπογευματάκι βρεθήκαμε στὴν Ἀρίστη, ἕνα ἀπὸ τὰ Ζαγοροχώρια, γιὰ βόλτα καὶ ἕναν καφὲ στὴν πλατεία. Μετὰ ἀπὸ μία τόσο γεμάτη ἡμέρα γυρίσαμε στὸ ξενοδοχεῖο γιὰ δεῖπνο καὶ τὴν πολυπόθητη ξεκούραση.

Τὴν Τετάρτη 27 Αὐγούστου ξεκινήσαμε μὲ ἐκκλησιασμὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰωάννου Προδρόμου Ρογκοβοῦ, ὅπου μιλήσαμε μὲ τὸν πολὺ δυναμικὸ καὶ ἔνθερμο πατέρα Παΐσιο. Μᾶς ἔδωσε τὴν εὐχή του καὶ φύγαμε γιὰ τὸ χωριὸ Τσεπέλοβο. Ἀκολούθησε ἡ γνωστὴ βόλτα πρὸς τὴν πλατεία τοῦ χωριοῦ γιὰ κάποιους, καφεδάκι ἢ ἀναψυκτικὸ στὴν «Δρακολίμνη», στὴν εἴσοδο τοῦ χωριοῦ, γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους.

Μετὰ ἀκολούθησε τὸ Μονοδένδρι, στὸ ὁποῖο ὑπάρχει καὶ ἕνα μονοπάτι γιὰ τὸ φαράγγι τοῦ Βίκου. Ἕνα μέρος τῆς συντροφιᾶς μας πῆγε πρὸς τὸ φαράγγι, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι ἔκατσαν στὰ μαγαζάκια τοῦ χωριοῦ.

Ἡ Πέμπτη ἦταν ἡ μέρα ποὺ θὰ πηγαίναμε στὸ Σπήλαιο τοῦ Περάματος, ποὺ εἶναι μέσα στὴν πόλη τῶν Ἰωαννίνων. Εἶναι ἕνα σπήλαιο μὲ πολὺ ἐνδιαφέροντα γεωλογικὰ ἐκθέματα. Σειρὰ εἶχε ἡ Μονὴ Ντουραχάνης (ή Δουραχάνης), ποὺ βρίσκεται στὴν Ἀνατολικὴ πλευρὰ τῶς λίμνης τῶν Ἰωαννίνων, Παμβώτιδας.

Στὴν θέση τῆς Μονῆς ὑπῆρχε παλιὰ μόνο ἕνα εἰκονοστάσι. Πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο μπέη τῆς Ρούμελης, τον Ντουραχὰν Μπέη, ὁ ὁποῖος τὸν χειμῶνα τοῦ 1434, ὁ μπέης τῆς Ρούμελης, πηγαίνοντας μὲ τὸν στρατό του γιὰ πολεμικὴ ἐπιχείρηση στὸ Ἀργυρόκαστρο, πέρασε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἄναψε ἕνα κερί, γιατὶ ἦταν ἀπὸ γονεῖς χριστιανούς. Στὴν συνέχεια, μέσα στὴν ὀμίχλη καὶ τὸ χιόνι, ἔχασε τὸν προσανατολισμό του καὶ πέρασε μὲ τὸν στρατὸ πάνω ἀπὸ τὴν παγωμένη λίμνη, χωρὶς ὅμως ἀπώλειες. Συνέχισε τὴν ἀποστολή, κέρδισε τὴν μάχη καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφή, γύρισε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο καὶ ἔκτισε τὸ μοναστῆρι.

Κατὰ τὸ μεσημέρι πήραμε τὸ καραβάκι καὶ μπήκαμε στὸ νησάκι τῶν Ἰωαννίνων, ὅπου ἐπισκεφθήκαμε τὴν Ἱ. Μ. Ἁγίου Νικολάου Φιλανθρωπηνῶν, τὸ σπίτι τοῦ Ἀλὴ Πασᾶ καὶ γυρίσαμε στὰ στενὰ τοῦ νησιοῦ. Πολλοὶ δοκίμασαν ντόπιες νοστιμιές, ὅπως βατραχοπόδαρα, χέλια, πέστροφες καὶ ἄλλα θαλασσινά.

Τὸ ἀπόγευμα γυρίσαμε ἀπὸ τὸ νησὶ καὶ περιηγηθήκαμε στὰ στενὰ τῆς πόλης τῶν Ἰωαννίνων, μέσα στὸ Κάστρο τῆς πόλης, στὸ ὁποῖο ἀκόμα κατοικοῦν ἀρκετοὶ κάτοικοι. Βρήκαμε τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἀγγέλων, ποὺ ἔχει γίνει πλέον τζαμί, τὸν τάφο τοῦ Ἀλὴ Πασᾶ καὶ τὸ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο Ἰωαννίνων.

Μιὰ μικρὴ ὀμάδα (κυρίως οἱ μικρότεροί μας φίλοι) παρέλειψαν τὸ τελευταῖο κομμάτι τῆς ξενάγησης καὶ προτίμησαν νὰ γυρίσουν τρέχοντας στὸ ξενοδοχεῖο γιὰ νὰ παίξουν καὶ νὰ ἀπολαύσουν λίγο χρόνο χαλάρωσης δίπλα στὴν πισίνα.

Ἡ 29^η Αὐγούστου, ἡμέρα Ἀποτομῆς τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἦταν ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ἐκδρομῆς καὶ ξεκίνησε μὲ ἐκκλησιασμὸ στὴν Ἱ.Μ. Τσούκας. Στὸν δρόμο γιὰ τὸ μοναστῆρι ἀρχίσαμε νὰ βλέπουμε διάσπαρτα γλυπτά. Ἀφοῦ φτιάξαμε τὸν καφέ μας, τὸν ἤπιαμε κοινοβιακὰ καὶ πήραμε τὸ πρωινό μας καὶ φύγαμε γιὰ τὰ Τζουμέρκα καὶ τὸ χωριὸ Ἑλληνικό, ὅπου ἐπισκεφθήκαμε τὸ Μουσεῖο Σύγχρονης Τέχνης τοῦ Θεόδωρου Παπαγιάννη.

Ὅσα γλυπτὰ εἴδαμε στὸν δρόμο μας, ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ χωριό, ἦταν δικά του ἔργα. Ἕνα πολὺ ἰδιαίτερο μουσεῖο, ποὺ στεγάζεται στὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ. Κύρια θέματα τὸ ψωμί, ἡ μάθηση, ἡ ξενιτιά, οἱ Ἠπειρῶτες Εὐεργέτες τοῦ Ἔθνους. Τὰ μηνύματα γιὰ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος καὶ τὴν ἀνακύκλωση εἶναι ἔκδηλα στὸ σύνολο τοῦ ἔργου του ἀλλὰ ἀκόμα καὶ στὰ ὑλικὰ ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ καλλιτέχνης (παλιὰ ἐλαστικά, κομμάτια ἀπὸ ψυγεία αὐτοκινήτων, παλιοσίδερα, ἀκόμα καὶ καμένα ξύλα ἀπὸ τὰ ἐπεισόδια στὸ Πολυτεχνεῖο τοῦ 1991). Περισσότερες πληροφορίες ἐδῶ.

Δίνουμε ραντεβοὺ γιὰ τοῦ χρόνου, μὲ μιὰ ἄλλη ἐκδρομή, στὸ ἐξωτερικό, πρῶτα ὁ Θεός.

Θὰ βρεθοῦμε ξανά!

Ἀρετὴ Μπαμπίλη