Ἡ Γενικὴ τοῦ δημιουργοῦ καὶ ἡ Ὀνομαστικὴ τῆς ματαιοδοξίας

Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου, Κλασσικοῦ Φιλολόγου – Ἱστορικοῦ Συγγραφέως  

Ἄν πάρετε ἕνα κείμενο ἀρχαίου συγγραφέως, Ἕλληνα ἢ Λατίνου, θὰ διαπιστώσετε ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέως ἦταν σὲ πτώση γενικὴ καὶ ἀκολουθοῦσε ὁ τίτλος τοῦ συγγράμματος σὲ ὀνομαστική, π.χ.:  «Ἀριστοτέλους “Ἠθικὰ Νικομάχεια”», «Πλάτωνος “Νόμοι”», «Platonis “Orera”», «M.Tulii Ciceronis “De Republica“».

Αὐτὸ συνέβαινε συνεχῶς καὶ ἀνελλιπῶς, μέχρι καὶ πρὶν 35 μὲ 40 περίπου χρόνια, ὁπότε ἄρχισε ἡ ἀποδόμηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ. Πράγματι, σὲ ὁποιοδήποτε βιβλίο, μέχρι τὴν δεκαετία τοῦ ’80, θὰ διαπιστώσετε ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέα ἦταν σὲ πτώση γενική: «Κωνσταντίνου Τσάτσου “Ἀφορισμοὶ καὶ Διαλογισμοί”», «Παναγιώτη Κανελλόπουλου “Ἱστορία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πνεύματος”» κ.λπ. Αὐτὴ ἡ “γενικὴ τοῦ Δημιουργοῦ” ὑπῆρχε ἀκόμη καὶ στὰ ἀγγλικά, διότι παλαιότερα οἱ ξένοι συγγραφεῖς γνώριζαν πραγματικὰ γράμματα!

Γιατί, ὅμως, συνέβαινε αὐτό; Καὶ γιατὶ τὰ τελευταῖα χρόνια αὐτὸ ἔχει ἀλλάξει; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ. Τὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέα ἦταν σὲ πτώση Γενική -«Γενικὴ τοῦ Δημιουργοῦ»- καὶ εἶχε μία μοναδικὴ ἰδιότητα, νὰ τονίση τὴν ἀξία τοῦ ἔργου διὰ τοῦ δημιουργοῦ του, διὰ τοῦ ὁποίου ἐγράφετο τὸ σημαντικὸ ἔργο καὶ αὐτὸ ἦταν ποὺ ἔμενε διηνεκῶς στὴν ἱστορία καὶ δι’ αὐτοῦ καὶ ὁ δημιουργός.

Σήμερα, ὅμως, δυστυχῶς, ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς προσωπικῆς προβολῆς, μὲ ἔργα ἀμφιβόλου ἐπιστημονικῆς ἀξίας κ.λπ. Γι’ αὐτὸ ὁ συγγραφέας γράφει φαρδιὰ πλατιὰ καὶ μὲ τεράστια γράμματα τὸ ὄνομά του πάντα σὲ ὀνομαστική. Ἔτσι, ἡ “Γενικὴ τοῦ Δημιουργοῦ” ἔχει καταντήσει … “Ὀνομαστικὴ τῆς προσωπικῆς προβολῆς καὶ τῆς ματαιοδοξίας”.

(διασκευή)

(Ἄρθρο στὸ φύλλο 784 τῶν Ἐπάλξεων)