Τὰ τεχνάσματα τοῦ Παπισμοῦ

τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Τί εἶναι ὡς δόγμα πίστεως τὸ ἀλάθητον; Κατὰ τήν «Ἐγκύκλιον τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατὰ τῶν λατινικῶν καινοτομιῶν» (1838) πρόκειται γιὰ θεοποίηση τοῦ Πάπα («ὁ παρ αὐτῶν –δηλαδὴ τῶν Λατίνων– θεοποιούμενος πάπας»). Κατὰ τὸν ὅσιο π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς «τὸ δόγμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα… δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ἡ ἀναγέννησις τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τοῦ πολυθεϊσμοῦ». Ὁ καθηγητὴς Ἰω. Καρμίρης, δεχόμενος τὴν ἄμεση σύνδεση πρωτείου καὶ ἀλαθήτου, παρατηρεῖ: «Τὰ συγκροτοῦντα τὸν παπικὸν θεσμὸν δύο δόγματα, τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου, εἶναι ἀπαράδεκτα ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας» («Ἐκκλησιολογία», σ. 621). Τὰ δύο αὐτὰ παπικὰ δόγματα εἶναι «τὸ κυριώτερον αἴτιον τῆς θλιβερᾶς διαιρέσεως τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας» (ὅ. π., σ. 645).

Ἐξ ἄλλου, τὸ παπικὸν πρωτεῖον εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν ἄλλων καινοτομιῶν τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνύψωση δὲ τοῦ Πάπα ὑπὲρ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μένει, μέχρι σήμερα, ἀμετακίνητη. Ἡ μεγαλύτερη αὐταπάτη τῶν Ὀρθοδόξων συνομιλητῶν στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς παπικοὺς εἶναι ἡ ἐπιδίωξη ἐπανερμηνείας τοῦ πρωτείου, λ.χ. ὡς «πρωτείου διακονίας», τὸ ὁποῖο, ὅπως καὶ ἂν χαρακτηρισθῇ, θὰ παραμένει πρωτεῖο ἀντιεκκλησιαστικὸ καὶ πατερικὰ ἀπαράδεκτο, ὡς ἀπ’ ἀρχῆς φορτισμένο μὲ τὴν πολιτική-κοσμικὴ σημασία του. Εἶναι, ἄλλωστε, ἱστορικὰ γνωστὸ ὅτι ὁ Παπισμὸς μετέρχεται πολλὰ τεχνάσματα, διὰ νὰ γίνονται δεκτὲς οἱ θέσεις του.