Νὰ γίνουμε ξανὰ ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ
«Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν., ιδ’ 6), λέγει ὁ Χριστός μας:
Μὲ τὴν λέξη «ὁδὸς» ὑποδηλώνεται ἡ πνευματικὴ διαδικασία, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό, μὲ τὴν λέξη «ἀλήθεια» δηλώνεται ἡ ζωντανή, ἡ ἀληθινὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ὀρθῆς διδασκαλίας Του ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὴν λέξη «ζωή» ἡ ἐν χώρῳ καὶ χρόνῳ ἔμπρακτη φανέρωση τῆς ζωῆς καὶ πολιτείας τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄλλωστε, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύττει: «ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ» (Ἐφεσ., ε’ 9) καὶ μᾶς συνιστᾶ νὰ προσανατολίσουμε τὸ τριλείτουργο τῆς ψυχῆς μας (λογικὴ – συναίσθημα – βούληση) πρὸς τὴν τριπλῆ καρποφορία τοῦ Πνεύματος.
Αὐτὴ ἡ καθολικὴ λειτουργία τῆς Ὀρθοδοξίας χαρακτήριζε τὴν πρώτη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, γι’ αὐτὸ καὶ στὰ κηρύγματά των καὶ στοὺς ὕμνους των μιλοῦν πάντοτε καὶ γιὰ μυστηριακὴ ζωὴ καὶ γιὰ ἐσωτερικὴ ἀναγέννηση καὶ γιὰ κοινωνικὴ δράση.
Στὰ νεώτερα, μάλιστα, χρόνια, ὁ πατρο – Κοσμᾶς βροντοφώναζε ὅτι τὸ γένος χρειάζεται, μαζὶ μὲ τὸν ναό, καὶ σχολεῖο καὶ κοινότητα, ὅπου ὁ παπᾶς, ὁ δάσκαλος καὶ ὁ πρόεδρος ἦσαν ἀντιστοίχως οἱ φορεῖς τῆς πνευματικῆς, μορφωτικῆς καὶ κοινωνικῆς διακονίας τοῦ λαοῦ καὶ παράγοντες συνοχῆς καὶ προόδου. Ἡ κατάργηση, ὅμως, τῶν κοινοτήτων παλαιότερα ἀπὸ τοὺς Βαυαροὺς καὶ στὶς ἡμέρες μας ἀπὸ τοὺς ἐντολοδόχους τῶν ξένων ἐκμεταλλευτικῶν κυκλωμάτων κατέστρεψε τὴν ἐσωτερικὴ συνοχὴ καὶ διέσπασε τὴν καθολικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν συνοχὴ καὶ τὴν γενικὴ πρόοδο μισεῖ ὁ ἀντίδικος καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ἀπόκοσμο ψευτοπνευματισμό, ἄλλοτε μὲ τὸν σκοτεινὸ διαφωτισμό, ἄλλοτε μὲ τὸν παπικὸ δεσποτισμὸ καὶ τὸν προτεσταντικὸ ἀτομικισμὸ καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ἄθεο ὑλισμὸ καταφέρνει κάθε φορὰ νὰ διαρρηγνύει αὐτὴν τὴν ἑνότητα τῆς καθολικῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ μεταβάλλῃ τὰ μέλη της ἀπὸ ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ σὲ ὀλιγόπιστα, διχασμένα καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενα θύματα τοῦ ἑκάστοτε κατεστημένου.
Ἔτσι, ἡ ἐνορία πλέον ἀναλαμβάνει τὸ βαρὺ ἔργο νὰ ἐπανατοποθετηθῇ στὶς ἀρχαῖες σωστὲς βάσεις, νὰ μετονομαστῇ ἀπὸ ἱερὸς ναὸς σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα ἢ ἐνοριακὴ ἐκκλησία καὶ νὰ λειτουργήσῃ ὡς συνεκτικὴ ὀντότητα ὄχι μόνον διὰ μέσου τοῦ ναοῦ καὶ τῶν Μυστηρίων ἀλλὰ καὶ διὰ μέσου τῶν ἐκπαιδευτικῶν μονάδων καὶ τῶν ἐπὶ μέρους κοινωνικῶν διακονιῶν, ἰδίως στὶς ἡμέρες μας ποὺ ἡ παιδεία καταστρέφεται ὁλοτελῶς καὶ ἡ κοινωνικὴ διακονία πολεμεῖται.
Ἡ ἐνορία λοιπὸν πρέπει νὰ καταστῇ φορέας καὶ πομπὸς τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας μὲ ὀρθόδοξη πίστη, ἀληθινὴ ζωὴ καὶ κοινοτική, εἰρηνική, δίκαιη καὶ ἀγαπητικὴ πολιτεία πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ σωτηρία ὅλων.
Β. Τσούπρας
(Δημοσιεύτηκε στὸ φύλλο Μαΐου 2025)
