Ἡ ἄγαμη μητέρα στὰ μάτια ἑνὸς πατερικὰ ὀρθοδόξου
Μέρος Α’
τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ
Ἡ «ἄγαμη μητέρα» θέτει τὴν κοινωνία μας πρὸ τῶν εὐθυνῶν της ἀπέναντι της. Πέρα ἀπὸ τά «πρέπει» τοῦ ἠθικοῦ νόμου, ὑπάρχει τό «εἶναι» τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ποὺ κατακρεουργεῖται ἀπὸ τὴν μιὰ πλευρὰ μὲ τὴν ἔκτρωση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν ἀπαξίωση τῆς ἐγκύου, ποὺ ἔστω καὶ ἄγαμη, θέλει νὰ «κρατήσει», ὅπως λέμε, τὸ παιδί της.
Ἡ στάση μας, λοιπόν, ἀπέναντι σ’ αὐτὴν τὴν μητέρα καὶ στὴ ζωή ποὺ φέρει μέσα της βαρύνει πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν δική της «ἀνομία» καὶ παρέκκλιση. Εἶναι δὲ ἀπόλυτα ἀναγκαῖος ὁ ἀναβαπτισμός μας στὴν φιλανθρωπία τῶν Ἁγίων μας, ἰδιαίτερα σήμερα, ποὺ τὰ ριζοσπαστικὰ νέα ἤθη τῆς ἐσχατολογικῆς Νέας Ἐποχῆς, ἕνα ἀπὸ τὰ ὅποια εἶναι ἡ ἀσυδοσία τῶν προγαμιαίων σχέσεων, θὰ μᾶς ὁδηγεῖ ὅλο καὶ περισσότερο σὲ τέτοιες καταστάσεις, ποὺ θὰ γίνουν γρήγορα ὁ κανόνας στὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ζωή μας (πρβλ. τὴν νομοθέτηση τῶν συμβιώσεων τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν). *σ.σ. ὅταν γραφόταν τὸ ἄρθρο, ἀκόμα δὲν εἶχε νομοθετηθῇ καὶ τὸ «δικαίωμά» των στὴν τεκνογονία.
Εἶναι ἀναγκαῖος, συνεπῶς, ὁ σεβασμὸς ὅλων μας στὴν ἀξία τῆς ζωῆς καὶ ἡ προστασία τῆς γυναίκας, ποὺ κυοφορεῖ, μὲ ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Αὐτὸ μάλιστα ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἄγαμη μητέρα, ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση τοῦ βιασμοῦ της. Ἡ καλλιέργεια σ’ ὅλους μας τῆς ἁγιοπατερικῆς νοοτροπίας ὁδηγεῖ στὴν ἀποδοχὴ τῆς ἄγαμης μητέρας ὡς συνανθρώπου ἐμπερίστατου, ποὺ ἔχει ἀνάγκη τὴν βοήθεια καὶ προστασία μας.
«Πλησίον» γινόμεθα στὴν ἄγαμη μητέρα, ὅταν τὴν ἀποδεχόμεθα, ὅπως εἶναι, «καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἡμᾶς προσελάβετο» (Ρωμ. 15, 7). Σημαντικὴ ὅμως γιὰ τὸ θέμα μας εἶναι καὶ ἡ περικοπή τοῦ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου, μὲ τὴν διήγηση γιὰ τὸν Ἰωσήφ, τὸν «μνήστορα» καὶ προστάτη τῆς Παναγίας. Ὁ Ἰωσήφ, κατὰ τὸν Χρυσόστομο, εἶχε περάσει στὴν περιοχὴ τῆς Χάρης, ὑπερβαίνοντας τὸν Νόμο, ποὺ ἤθελε τὴν τιμωρία διὰ λιθοβολισμοῦ τῆς μοιχαλίδος, καὶ περιβάλλοντας μὲ ἀγάπη την «κλεψίγαμον» Μαρία, ὥστε «οὐ μόνον κολάσαι, ἀλλ’ οὐδὲ παραδειγματίσαι ἐβούλετο». Καὶ αὐτό, διότι «οὕτως ἦν πάθους καθαρός, ὡς μὴ θελῆσαι μηδὲ ἐν μικροτάτοις λυπῆσαι τὴν Παρθένον» -ἦταν τόσο καθαρὸς ἀπὸ κάθε κακία, ποὺ δὲν ἤθελε στὸ ἐλάχιστο νὰ λυπήσει τὴν Παρθένο Μαρία, ποὺ ὁ Θεός τοῦ ἐμπιστεύθηκε. Αὐτὸ εἶναι ἁγιότητα, Ὀρθοδοξία! Ἂν δὲν φθάσουμε σ’ αὐτὴ τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, δὲν εἶναι δυνατὸν αὐτὴ νὰ πληρωθεῖ ἀπὸ τὴν θεϊκὴ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Ἰωσὴφ πρὸς κάθε συνάνθρωπο. (διασκευή)
