Εκφοβισμός (Bullying)
Ένα συνηθισμένο φαινόμενο που υπήρχε και υπάρχει στις μέρες μας και παρατηρείται περισσότερο σε παιδιά σχολικής ηλικίας είναι ο εκφοβισμός ή αλλιώς, όπως το αποκαλούν στην εποχή μας, bullying. Το αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλά παιδιά και αρνούνται να το αποδεχτούν.
Παιδιά που είναι πιο αδύναμα νοητικά, συναισθηματικά και σωματικά υφίστανται προσβλητική βία είτε λεκτική είτε σωματική. Παιδιά άλλου χρώματος, άλλων χωρών ή παιδιά με γονείς χαμηλού οικονομικού και εκπαιδευτικού επιπέδου, είναι πιο ευάλωτα σε αυτές τις καταστάσεις. Πολλές φορές υπάρχει εκφοβισμός ανάμεσα σε αδέλφια. Ο αδελφός ή η αδελφή προσπαθεί να επιβληθεί με την συμπεριφορά του/της στον/στην πιο ευαίσθητο/η και πιο αδύναμο/η αδελφό/ή του χτυπώντας τον/την ή χρησιμοποιώντας άσχημες εκφράσεις για να ανεβάσει το δικό του εγώ, επειδή θεωρείται πιο ισχυρός και ασκεί πάνω στον άλλον όλη του την εξουσία, ξέροντας ότι δεν πρόκειται ο αδελφός ή η αδελφή του να αντιδράσει επειδή φοβάται και κάθεται και τα υπομένει όλα αυτά. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία του παιδιού που παίζει τον ρόλο του θύτη, αλλά η συναισθηματική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού.
Πολλές φορές η προβληματική συμπεριφορά του παιδιού που μετατρέπεται σε νταή είναι συνέπεια των όχι και τόσο όμορφων εικόνων που βιώνει στο περιβάλλον του σπιτιού του. Όταν υπάρχουν καυγάδες μεταξύ των γονιών, φωνές και χρησιμοποιείται το ξύλο ως μέσο συμμόρφωσης των παιδιών. Όλα αυτά μαζί επηρεάζουν τις συμπεριφορές των παιδιών και τις μεταξύ τους σχέσεις. Γνωρίζουμε πως υπάρχουν διάφορες γραμμές στήριξης για την αντιμετώπιση κάθε είδους βίας. Υπάρχουν διάφοροι επιστήμονες παιδοψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, ακόμα και ένας καλός δάσκαλος ένας καλός πνευματικός που μπορούν να συμβάλλουν όλοι μαζί για να βοηθήσουν κάθε παιδί που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις.
Είναι πολύ σημαντικό όταν ένας γονιός βλέπει το παιδί του να αλλάζει συμπεριφορά να γίνεται πιο ευαίσθητο, να κλείνεται στον εαυτό του να μην θέλει να πάει σχολείο ή να έχει ξεσπάσματα θυμού ή κλάματος. Ακόμα όταν υποσιτίζεται ή πέφτει σε κατάθλιψη ή μελαγχολία, ή απομονώνεται από το κοινωνικό σύνολο, πρέπει να καταλάβει πως το παιδί του έχει πέσει θύμα εκφοβισμού. Παρέχοντάς του τη σωστή βοήθεια μπορεί το πρόβλημα να λυθεί. Ο γονιός με τον διάλογο το ησυχάζει και το κάνει να νιώθει ασφάλεια κοντά του και εκείνο νιώθει πως μπορεί να του εμπιστευτεί τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, που έχουν επηρεαστεί από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει.
Κλείνοντας, σε οικογένειες που υπάρχουν πολλά παιδιά, οι γονείς πρέπει να αγαπούν τα παιδιά τους το ίδιο και να μην συγκρίνουν τα παιδιά μεταξύ τους ανάλογα με τα προτερήματα ή μειονεκτήματα που το καθένα έχει, γιατί αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες στη ζωή τους και στην ψυχική και σωματική ανάπτυξή τους. Είναι σημαντικό τα παιδιά να περιτριγυρίζονται από αγάπη σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Όλα είναι παιδιά του Θεού και το καθένα είναι μοναδικό, δεν παίζει ρόλο ούτε το χρώμα ούτε η πατρίδα του κάθε παιδιού , ούτε η καταγωγή και η γλώσσα που μιλάει για αυτό δεν πρέπει να του συμπεριφέρονται με βίαιο τρόπο αλλά να του φέρονται με σεβασμό και αλληλεγγύη.
