«Ἀκόμη τούτ’ τὴν ἄνοιξη, τοῦτο τὸ καλοκαίρι ῥαγιάδες, ῥαγιάδες», τραγουδοῦσαν μὲ πόνο γιὰ αἰῶνες οἱ πρόγονοί μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες. Κάποια ὅμως ἄνοιξη, κάποιο καλοκαίρι ἔπαψαν νὰ σκέφτωνται καὶ νὰ εἶναι ῥαγιάδες καὶ ἀγωνίστηκαν μὲ τόσες θυσίες γιὰ τὴν πολυπόθητη λευτεριά. Ἀγωνίστηκαν νὰ εἶναι καὶ νὰ ζοῦν ὡς ἐλεύθεροι πολῖτες, μέλη καὶ ὄχι ὀπαδοὶ τῆς ἐλεύθερης πολιτείας των.

Χριστὸς Ἀνέστη, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες. Χριστὸς Ἀνέστη τὸτε, τώρα καὶ γιὰ πάντα, ἀφοῦ «Χριστὸς ἐγερθεὶς οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» Σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀείζωη ἀναστημένη καὶ ἀνασταίνουσα δύναμη τοῦ Παμβασιλέως καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ στηριζόμενοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοί Του ἐτόλμησαν πάντοτε καὶ ἐνήργησαν σημεῖα καὶ θαύματα, φανερώνοντες ἔτσι τὴν δύναμη τοῦ Ἀναστημένου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ πίστη αὐτὴ ὤθησε τὸν μαθητὴ Ἰωάννη νὰ παραμείνῃ κοντὰ στὸν πάσχοντα διδάσκαλό Του, παρὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ ὑποκριτικοῦ ἑβραϊκοῦ κατεστημένου καὶ τὰ οὐρλιαχτὰ τοῦ μανιασμένου ὄχλου. Μὲ αὐτὴν τὴν πίστη τόλμησε ὁ βουλευτής Ἰωσὴφ νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μέλος τοῦ συνεδρίου Νικόδημος νὰ παραβλέψῃ τὶς διαταγὲς τοῦ συνεδρίου καὶ νὰ συμπράξῃ στὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου. Μὲ…

     Ἑορτάζοντας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, κι ἐφέτος τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ καὶ δοξάζοντας, γιὰ μία φορὰ ἀκόμη, τὸν πανάγαθο Θεό μας γιὰ τὴν ἄπειρη μέχρι Σταυροῦ ἀγάπη Του, δὲν μποροῦμε παρὰ ταυτόχρονα νὰ νοιώσουμε πόνο, ἀγανάκτηση καὶ ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὴν σκληρότητα καὶ ὑποκρισία τοῦ τότε θρησκευτικοῦ καὶ πολιτικοῦ κατεστημένου κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ μεγάλου εὐεργέτη.

     Εἰσήλθαμε καὶ ἐφέτος μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ στὴν κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σὲ λίγες μέρες θὰ προσκυνήσωμε τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ θὰ δοξάσωμε τὴν ἁγία Του Ἀνάσταση. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες, οἱ ἑορτὲς καὶ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ δρώμενα σκοπὸ ἔχουν τὴν βίωση τῶν τιμωμένων γεγονότων καὶ τὴν πνευματική μας καλλιέργεια καὶ ἀνάταση, καλὸ θὰ εἶναι μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ νὰ συνειδητοποιήσωμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἀνάσταση πηγάζει ἀπὸ τὸν Σταυρό, ἡ Ζωὴ ἀπὸ τὸν Τάφο καὶ ἡ Αἰωνιότητα ἀπὸ τὸ παρόν.

     Φιλελεύθερη, ἀγαπητοί μας ὰναγνῶστες, φιλελεύθερη ἀλλὰ καὶ διαλεκτική, ἐπαναστατικὴ ἀλλὰ καὶ παρηγορητικὴ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ λαλιά. Ἡ λαλιὰ αὐτὴ δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς γλωσσικὸς κώδικας πρὸς καταγραφὴ πραγμάτων καὶ ἐννοιῶν, ἀλλὰ εἶναι ἡ ζωντανὴ ἔκφραση τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς, ἡ φανέρωση τῶν ἐσωτερικῶν συναισθημάτων καὶ νοημάτων τοῦ ἕλληνος λόγου. Εἶναι ὁ ἴδιος λόγος πού, ὄντας ἐγκείμενος στὸν ἔσω νοῦ, ἐκφέρεται μὲ τὴν ἑλληνικὴ λαλιὰ καὶ καταγράφεται μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα.           

Ἀγώνας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ἕνας ἀδιάκοπος καὶ σκληρὸς ἀγώνας εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀγώνας νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀγώνας νὰ προκόψῃ, ἀγώνας νὰ μορφωθῇ, ἀγώνας νὰ βρῇ ἐργασία, ἀγώνας νὰ φτιάξῃ οἰκογένεια καὶ πρὸ παντὸς ἀγώνας νὰ συντηρήσῃ καὶ νὰ νὰ διατηρήσῃ τὴν οἰκογένεια. Ταυτοχρόνως, ὅμως, μὲ τὸν προσωπικὸ καὶ οἰκογενειακό του ἀγώνα εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὰ κοινά, τοπικά, κοινωνικά, ἐθνικὰ καὶ πανανθρώπινα θέματα, ἀπὸ τὴν πρόοδο τῶν ὁποίων ἐξαρτᾶται καὶ ἡ δική του πρόοδος.

Μαζὶ μὲ τὶς εὐχὲς τῶν συγγενῶν καὶ φίλων σας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, δεχτῆτε καὶ τὶς δικές μας εὐχὲς γιὰ Εὐλογημένη καὶ Δημιουργικὴ νέα χρονιά. Γιὰ νὰ ἐκπληρωθοῦν ὅμως οἱ εὐχὲς καὶ γιὰ νὰ ὑπάρξῃ πρόοδος σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς χρειάζεται καὶ οἱ εὐχόμενοι καὶ οἱ ἀποδέκτες τῶν εὐχῶν νὰ συντελέσουν ἐμπράκτως στὴ δημιουργία τῶν προϋποθέσεων γιὰ ἀνατροπὴ τῆς ζοφερῆς καταστάσεως, ὅπου βρίσκεται ἡ χώρα μας καὶ γιὰ τὴν ἔναρξη κάποιας προκοπῆς καὶ προόδου.