Ἀνοῖξτε τὰ παράθυρα

Τοῦ μακαριστοῦ Κων/νου Γανωτῆ

Ἀνοῖξτε τὰ παράθυρα, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ Ἀνάσταση. Γιὰ ν’ ἀκουστοῦν οἱ χαρούμενες καμπάνες τῆς Ἀνάστασης.

Θὰ περάσει ὁ γλυκὸς καὶ χαρούμενος ἦχος τους μέσα ἀπὸ τὸν θόρυβο τοῦ κόσμου. Θὰ περάσει μέσα ἀπὸ τὴν βασανιστικὴ ἐνόχληση τῶν λογισμῶν. Θὰ χρειαστεῖ νὰ παραμερίσει τόσες ἔγνοιες καὶ τόσα ἀγχώδη αἰσθήματα, ποὺ κυριαρχοῦν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Πρέπει ὅμως νὰ περάσουν οἱ Ἀναστάσιμες καμπάνες μέσα στὰ σπίτια μας καὶ στὶς ψυχές μας.

Μόνον ὅσοι δὲν βλέπουν αὐτὸν τὸν βίο ὡς μιὰ θλιβερὴ πορεία μέσα ἀπὸ τὴν κοιλάδα τῶν δακρύων, οἱ ἐνθουσιασμένοι τοῦ πολιτισμοῦ, αὐτοὶ ποὺ δὲν βιάζονται καθόλου στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς, αὐτοὶ εἶναι οἱ χαμένοι τῆς ζωῆς, αὐτοὶ δὲν ἀποζητοῦν τὴν Ἀνάσταση, γιατὶ δὲν παραδέχονται πὼς εἶναι πεθαμένοι. Αὐτοὶ δὲν καταλαβαίνουν γιατὶ ἀνασταίνεται ὁ Χριστὸς καὶ ποιὰ σχέση ἔχει αὐτὸ μὲ τὴν ζωὴ τὴν δική τους.

Ἐμεῖς, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, προσφέρομε στὸν ἀναστάντα Σωτῆρα μας τὰ δάκρυα τοῦ πόνου μας γιὰ τὴν ἁμαρτία, τὴν αἰτία ὅλων τῶν πόνων, καὶ προσκυνοῦμε τὰ τρυπημένα χέρια καὶ πόδια του ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀγάπη Του. Μέσα ἀπὸ τὸν θόρυβο καὶ τὴν ἀσκήμια αὐτῆς τῆς ζωῆς σηκωνόμαστε σὰν ἀπὸ τὸν τάφο, γιὰ νὰ ξαναπερπατήσομε στὸν Παράδεισο καὶ ν’ ἀκοῦμε πάλι τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ πάνω στ’ ἀνοιξιάτικα μονοπάτια.

Ὑποδεχόμαστε τὶς Ἀναστάσιμες καμπάνες, ποὺ μᾶς λευτερώνουν ἀπὸ τὴν προσποίηση εὐτυχίας κι ἑτοιμαζόμαστε γιὰ τὸ πανηγύρι τῆς καινῆς κτίσης «Πάσχα κροτοῦντες αἰώνιον».