Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νέκρωση τοῦ Θανάτου
τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς μέσα στὴν Ἱστορία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἔχουν ἀρχηγοὺς θνητούς, ἐνῶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός. «Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει θέωση καὶ ἀνάσταση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ ἐλπίδα τῆς θέωσης καὶ ἀνάστασης τῆς δικῆς μας ὑποστάσεως. Ἀφοῦ βρέθηκε τὸ φάρμακο, ὑπάρχει ἐλπίδα ζωῆς.
Μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας συνειδητοποιοῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν τραγικότερες ὑπάρξεις ἀπὸ τοὺς «μὴ ἔχοντας ἐλπίδα» – ἐλπίδα ἀνάστασης, βλέποντας τὸν βιολογικὸ θάνατο ὡς καταστροφὴ καὶ τέλος. Σ’ αὐτὴ τὴν τραγικότητα ὑποκύπτει δυστυχῶς καὶ ἡ ἐπιστήμη, ἀναζητώντας ἀπεγνωσμένη μεθόδους γιὰ παράταση τῆς ζωῆς καὶ μεταδίδοντας τὴν ψευδαίσθηση ὑπερνίκησης τοῦ φυσικοῦ θανάτου.
Ἐξ ἴσου ὅμως τραγικοὶ εἶναι καὶ ὅσοι – ἀκόμη καὶ Χριστιανοί – παγιδεύονται στὰ στεγανὰ χιλιαστικῶν ὁραμάτων καθολικῆς εὐημερίας καὶ ἐνδοκοσμικῆς ἐσχατολογίας, χάνοντας τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς Ἀνάστασης καὶ θυσιάζοντας τὸ ὑπερκόσμιο στὸ ἐνδοκομικὸ καὶ τὸ αἰώνιο στὸ πρόσκαιρο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνάσταση καὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ σύνολης τῆς κτίσης ἀποκτᾶ νόημα μόνο στὸ πλαίσιο τῆς Ἁγιοπατερικῆς σωτηριολογίας, στὴ συσταύρωση δηλαδὴ καὶ συνανάσταση μὲ τὸν Χριστό.
Σὲ αὐτὸ τὸ νοηματικὸ πλαίσιο κινεῖται ἡ ἐλπιδοφόρα ἐκείνη πρόσκληση: «Δεῦτε λάβετε Φῶς!». Εἶναι ἡ πρόσκληση στὸ ἀναστάσιμο ἄκτιστο Φῶς, ποὺ τὸ δέχονται ὅσοι ἔχουν καθαρίσει τὴν καρδιά τους ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη. Χωρὶς τὴν «κάθαρση» τῆς καρδιᾶς, δηλαδὴ τὴν μετάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ κοινωνήσει κάποιος τὸ Ἀναστάσιμο Φῶς. Αὐτὸ μᾶς ὑπενθυμίζει διαρκῶς ὁ περίεργος στὰ ὦτα τῶν ἀμύητων μοναστηριακὸς λόγος: «Ἔ, ἂν πεθάνεις πρὶν πεθάνεις, δὲν θὰ πεθάνεις ὅταν πεθάνεις»!
