Ο Τούρκος αξιωματικός που έγινε μοναχός σε σκήτη στη Ρωσία
Διαβάστε τὴ συγκλονιστικὴ διήγηση τοῦ ἰερομονάχου π. Βαρνάβα, τῆς σκήτης τῆς ᾿Όπτινας στὴν Ρωσία, γιὰ τὸν τούρκο ἀξιωματικὸ ὁ ὀποίος ἔγινε χριστιανὸς καὶ ἀργότερα μοναχὸς στὴ σκήτη μὲ τὸ ὅνομα π. Νικόλαος (1820-1983) στὸν συγγραφέα Σέργιο Νείλο.
Μία ἀπ’ αὐτές τὶς νύχτες ἤλθε στὸ κελὶ μου ἕνας μοναχὸς μας, ὁ μακαρίτης Νικόλαος, ποῦ τὸν φωνάζαμε Τούρκο. Ήταν ἀσυνήθιστος ἄνθρωπος.
Πάντα ντροπαλὸς, σιωπηλὸς, ἀσθενικὸς. Προσπαθούσε νὰ εἴναι μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, παρόλο ποῦ ἐμείς τὸν ἀγαπούσαμε πολὺ.
Δὲν ἐπισκεπτόταν κανενὸς τὸ κελὶ οὔτε τὴν ἡμέρα, οὔτε πολὺ περισσότερο τὴ νύχτα. Γι’ αὐτό, ὄταν ἤλθε νὰ μὲ βρεῖ μὲς στὴ νύχτα, παραξενεύτηκα. Μὲ εἴχε προειδοποιήσει ὁ π. ᾿Ανατόλιος γι’ αὐτόν καὶ μοῦ εἴχε πεῖ ὄτι θὰ ἔλθει νὰ μὲ βρεῖ.
Μάλιστα, μὲ κατατόπισε χαρακτηριστικὰ ὠς ἐξῆς:
– Ξέρεις, ἐδώ στὴ σκήτη ῾ο Θεός μᾶς ἔδωσε μιὰ μεγάλη εὐλογία, νὰ ἔχουμε ανάμεσά μας τὸ δικό μας ἄγιο ᾿Ανδρέα, τὸν διὰ Χριστὸν σαλὸ.
– Ποιὸν, ἄγιε πατέρα; ρώτησα:
– Ναὶ, ἔχουμε ἔναν τέτοιο ἄνθρωπο ὁ ὀποίος “εἴτε ἐν σώματι… εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος … ὁ Θεὸς οἴδεν», ταξίδεψε στὶς οὐράνιες μονές, στὸν Παράδεισο. Είναι ὁ Τούρκος μας.
Κι ἐγώ θὰ σοῦ δώσω τὴν εὐλογία νὰ ἔλθει στὸ κελὶ σου. Θὰ τὸν ρωτήσεις, θὰ τὸν ἀκούσεις μὲ προσοχὴ καὶ θὰ γράψεις ὄ,τι σοῦ πεῖ. Μόνο, ὄ,τι μάθεις ἀπ’ αὐτόν νὰ μὴν τὸ πεῖς σὲ κανέναν, πρὶν ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀναχωρήσει γιὰ τὸν οὐρανό. Αὐτά μοῦ εἴχε πεῖ ὁ π. Ἀνατόλιος. Ἔτσι κι ἔγινε.
Μιὰ νύχτα μὲ φεγγάρι, ὁ δούλος τοῦ Θεοῦ, ὑπακούοντας στὴν ἐντολὴ τοῦ πνευματικοῦ τοῦ, ἦλθε στὸ κελί μου καὶ μὲ σπαστά ρώσικά μου μίλησε γιὰ τὴν ἐμπειρία του καὶ μοῦ περιέγραψε τὶς οὐράνιες μονές, τὶς ὀποίες τοῦ ἔδειξε ὁ φύλακας ἄγγελὸς του. Τὶ ὅμορφη ἤταν αὐτὴ ἡ περιγραφὴ του!
Ἡ καρδιὰ μου σκιρτοῦσε πλημμυρισμένη ἀπό ἀνείπωτη χαρὰ κι ἐλπίδα. Τὰ λόγια του ἔβγαιναν σὰν χείμαρρος ἀπό τὰ στόμα του. Τὸ πρόσωπό του γινόταν όλο και πιο φωτεινό, μέχρι που έφτασε στο σημείο νὰ λάμπει μ’ ἕνα ἀνεξήγητο ἐσωτερικό φῶς.
Τότε φοβήθηκα, ἀλλά κι ἔνιωσα μιὰ οὐράνια χαρὰ. Τὸ τὶ μοῦ διηγήθηκε, θὰ τὰ βρεῖτε στὸ βίο τοῦ ἁγίου ᾿Ανδρέα τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ. Γιὰ μένα τὸ πιὸ σημαντικὸ τότε ἧταν ὄτι ἔβλεπα τὴν αἰώνια δόξα ποῦ ἀποτυπώθηκε στὸ λαμπερὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου τοῦ Θεοῦ.
᾿Έτσι μποροῦσε νὰ μιλάει μόνον ὁ ἀληθινὸς πιστὸς, ποῦ βλέπει τὰ ἀόρατα, αὐτά ποῦ δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε ἐμείς. ᾿Εγῶ, τὸ μόνο ποῦ ἔκανα ἤταν νὰ τὸν παρακαλῶ, μὲ μιὰ φωνὴ ποὺ κοβόταν ἀπὸ συγκίνηση, νὰ μὴ σταματάει ἀλλὰ νὰ συνεχίζει νὰ μιλάει.
᾿Όταν πάντως τέλειωσε τὴ διήγησή του, μοῦ εἶπε μ’ ἕνα τρυφερὸ καὶ φωτεινὸ χαμόγελο:
– Λοιπόν, τὶ ἄλλο θέλεις νὰ μάθεις; Τὶ ἄλλο θέλεις νὰ σοῦ πῶ; Θὰ ‘ρθει ν καιρὸς καὶ ὄλ’ αὐτά θὰ τὰ δεῖς καὶ σὺ. Τὶ νὰ σοῦ πῶ καὶ πώς νὰ σοῦ πῶ;
Στὴν ἀνθρώπινη γλῶσσα δὲν ὑπάρχουν κατάλληλες λέξεις, γιὰ νὰ σοῦ περιγράψω τὶ γίνεται ἐκεί. Οὖτε ὑπάρχουν στὴ γῆ τέτοια χρώματα σὰν αὐτὰ ποῦ εἴδα ἐκεὶ. Πώς νὰ σοῦ τὸ περιγράψω;
Νὰ, ἄκουσε τὶ θὰ σοῦ πῶ.
Ξέρεις τὶ σημαίνει καλὴ μουσικὴ. Λοιπὸν, ἐγῶ ἄκουσα αὐτή τὴ μουσικὴ καὶ τὴν ἀκούω καὶ τῶρα· εἴναι στ’ αὐτιά μου καὶ τὴν τραγουδάει ἡ καρδιά μου. Τώρα ποῦ σοῦ μιλάω συνεχίζω νὰ τὴν ἀκούω, ἐνῶ ἐσύ δὲν τὴν ἀκοῦς. Πώς, μὲ ποιὰ λόγια θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ περιγράψω αὐτὴ τὴ μουσικὴ;
Νὰ τὴν καταλάβεις ἀπ’ τὰ λόγια μου δὲν μπορεὶς. ᾿Αφοῦ δὲν τὴν ἀκοῦς μαζὶ μου, πώς μπορεὶς νὰ χαίρεσαι μαζὶ μου αὐτὴ τὴ μουσικὴ; Κάτι τέτοιο εἴναι ἀδύνατο. ᾿Έτσι κι αὐτὰ ποὺ εἴδα, εἶναι ἀδύνατο νὰ τὰ περιγράψω σὲ ἄνθρωπο. ᾿Αρκοῦν γιὰ σένα αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα. ᾿Έτσι εἶναι, ὄπως σοῦ τὰ εἶπα.
Αὐτὰ τὰ τελευταία λόγια τὰ τόνισε μὲ τέτοια δύναμη, σὰν νὰ ἦταν μιὰ ἀπειλὴ. Σὲ λίγες μέρες κοιμήθηκε ὁ Νικόλαὸς μᾶς καὶ μόνο μετὰ τὸ θάνατὸ του ὁ π. ᾿Ανατόλιος μᾶς εἶπε ὄτι ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος.
Μὴ νομίζετε ὄτι ἦταν κοινὸς θνητὸς, γιατὶ σ’ ῾έναν ἀπλό, κοινὸ θνητὸ ο Θεὸς δὲν δείχνει τέτοια χάρη καὶ ἔλεος. ῾Ο Νικόλαός μας ἦταν μάρτυρας γιὰ τὸν Χριστό καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τοῦ ἁγίου ὁνόματος τοῦ Θεοῦ.
᾿Όταν μετὰ τὴν κοίμησὴ του τὸν πλύναμε, εἴδαμε ὅτι ὅλο τὸ σῶμα τὸν ἦταν γεμάτο φoβερὲς πληγὲς. ᾿Εκεῖ στὴν πατρίδα του, ὄπως καταλάβαμε, οἱ συμπατριώτες του ἔκοβαν ἀπὸ τὸ δέρμα του ὁλόκληρα λουριὰ. Κι ὅλ’ αὐτὰ γιατὶ πίστεψε καὶ ἀκολούθησε τὸν Χριστό.
Τὸν πίεζαν καὶ τὸν βασάνιζαν ν’ ἀρνηθεί τὸν Σωτήρα μας, αλλά αυτός δὲν Τὸν ἀρνήθηκε. ᾿Αργότερα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀπέφυγε πολλὰ ἄλλα μαρτύρια καὶ σώθηκε ἀπὸ τοὺς βασανιστές τοῦ καταφεύγοντας στὴ Ρωσία.
Σὲ μᾶς, στὴν ᾿Όπτινα, τὸν ἔστειλε ὁ π. ᾿Αμβρόσιος. Τὸν ἔφεραν ἄρρωστο κάποιοι καλοὶ ἄνθρωποι. Γνωρίζαμε γι’ αυτόν μόνον ὁ π. ᾿Αμβρόσιος κι ἐγῶ, ὁ ἀνάξιος πνευματικὸς του…».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ στάρετς Βαρσανουφίου, “Μοναχὸς Νικόλαος τῆς ᾿Όπτινα, κατὰ κόσμον Γουσούφ Ἀμπντούλ Ὀγκλί”. ᾿Επιμέλεια ἔκδοσης Μητροπολίτη ᾿Αργολίδος κ. Νεκταρίου. Κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ᾿Επιστροφή.
ο.
