Νὰ πληρώσουμε τὸ χρέος

τοῦ μακαριστοῦ Κωνσταντίνου Γανωτῆ

Ἀσφαλῶς ὑπάρχει μιὰ τραγῳδία στὶς σχέσεις μας μὲ τὰ παιδιά μας. Τὰ παιδιά μας δὲν χόρτασαν τὴν ἀγκαλιὰ – ἀνάπαυση τῶν γονιῶν τους καὶ τῶν ἄλλων συγγενῶν τους, παπποῦ, γιαγιᾶς. Εἶναι ἀνανούριστα, ἀκανάκευτα, ἀχάιδευτα, ἀφώτιστα. Ἀναπνέουν ὄχι τὸν ἀέρα τῆς ἀθῳότητας, ὅπως τοὺς ταιριάζει, ἀλλὰ τὸ μολυσμένο ἀέρα τῆς κακίας καὶ τῆς αἰσχρότητας. Ἀναπνέουν ὄχι τὸν ἀέρα τῆς ἐξοχῆς ἀλλὰ τὰ καυσαέρια τῆς καταναλωτικῆς μας κοινωνίας. Δὲν ἀκοῦνε πιὰ λαϊκὰ παραμύθια καὶ νουθεσίες, ἀλλὰ τραγούδια καὶ ἤχους μηχανικοὺς ἑνὸς ἄλλου ἤθους, ὄχι τοῦ ἤθους τῆς παράδοσής μας. Ἀκοῦν μοντέρνα γαυγίσματα. Δὲν βλέπουν εἰρηνικὰ πρόσωπα μὲ ἤρεμα καλοσυνᾶτα μάτια, ἀλλὰ νευριασμένους ἢ ξετσιπωμένους γονεῖς, ποὺ βλέπουν τὰ παιδιά τους χωρὶς νὰ τὰ κοιτάζουν.

Αὐτὴ εἶναι ἡ σημερινὴ πραγματικότητα σὲ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς κοινωνίας μας, κι ἂν ὑπάρχει καὶ στέκεται ἀκόμα ὁ κόσμος, αὐτὸ τὸ χρωστᾶμε στὰ ποσοστὰ ἐκεῖνα, ποὺ ἀκόμα ἀντιστέκονται καὶ ἀρωματίζουν τὴ δύσοσμη κοινωνία μας. Δὲν σβήνουν ὅμως τὶς ἑστίες δυσοσμίας. Αὐτὸ θ’ ἀρχίσει νὰ γίνεται μετὰ ἀπὸ μιὰ συγκλονιστικὴ μετάνοια καὶ τέτοιος συγκλονισμὸς παράγεται ἀπὸ μεγάλες συμφορὲς τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀπαισιόδοξη αὐτὴ γνώμη ἰσχύει βέβαια γιὰ πολὺ κόσμο. Στὴ δική μας ὅμως παράδοση τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ὑπάρχει ἀκόμα ἡ μνήμη ἀλλὰ καὶ ἡ πράξη τῆς ἀπρόκλητης μετάνοιας, τῆς μετάνοιας δηλ. ποὺ δὲν χρειάζεται βιβλικὲς καταστροφές, γιὰ νὰ γεννηθεῖ. Κι αὐτὴν τὴν μετάνοια ἐπικαλοῦμαι τούτη τὴν ὥρα, ἀδελφοί μου. Ὁ τόπος μας κοσμεῖται μὲ μοναστήρια κι ἐκκλησιές, τὰ χώματά μας σπαρμένα μὲ κόκκαλα μαρτύρων, ὁ χρόνος μας σημαδεύεται μὲ γιορτὲς καὶ μνῆμες ἁγίων. Σὲ σπίτια ἀκόμα πολλὰ ἀνάβει τὸ καντήλι μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα, παπάδες λειτουργοῦν, βαφτίζουν, παντρεύουν καὶ κηδεύουν χριστιανούς. Καὶ πολλοὶ μοιράζουν τὴν μπουκιά τους μὲ τὸν πεινασμένο. Αὐτοὶ οἱ «πολλοὶ» εἶναι λίγοι σὲ σύγκριση μὲ τὸ παρελθόν, πολὺ λίγοι, ἀλλὰ σχεδὸν ἀρκετοί, γιὰ νὰ φτερώνουν τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπρόκλητης, δηλ. τῆς ἀβίαστης, μετάνοιας τοῦ λαοῦ μας. Καὶ τότε θ’ ἀρχίσομε νὰ πληρώνομε τὸ χρέος μας πρὸς τὰ παιδιά μας.

(διασκευὴ στὸ φύλλο 786 τῶν Ἐπάλξεων)