Μποροῦμε ἆραγε νὰ κοιμούμαστε ἥσυχοι;
Πόσα δάκρυα μετανοίας ἀρκοῦν γιὰ τὰ ἐγκλήματα ποὺ κάνομε στὰ παιδιά μας ἐμεῖς οἱ γονεῖς τους κι ἔτσι καταφέραμε νὰ ἔχομε μιὰ νεολαία παχύσαρκη, ξετσίπωτη, πολυενημερωμένη, μὲ πολλὰ φροντιστήρια, μὲ πολλὴ ψυχαγωγία καὶ ἀκριβοπληρωμένη, μὲ ὕφος ὅμως κουρασμένο, μὲ κατάθλιψη, μὲ ἀνασφάλεια, μὲ φόβο ἀπέναντι στὴ βία, ἕνα φόβο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀντίπαλη βία;
Μποροῦμε ἆραγε νὰ κοιμούμαστε ἥσυχοι ὅταν ἔχομε πλέον διαπιστώσει δραματικὰ ὅτι τὰ παιδιά μας δὲν ὀνειρεύονται, δὲν προσεύχονται, δὲν κλαῖνε (μόνο βογγᾶνε καὶ βρίζουν), δὲν ἀγαπιοῦνται (πέθανε ὁ ἔρωτας!), δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα πραγματικό, τελικὰ δὲν μᾶς ἀγαποῦνε;
Καὶ τί νὰ κάνουμε, γιὰ νὰ κοιμούμαστε ἥσυχοι; Ἐκτός ἀπὸ τὸ νὰ γίνομε οἱ ἴδιοι πρωτίστως καλοὶ γονεῖς, νὰ δώσουμε στὰ παιδιά μας μιὰ σωστὴ παιδεία. Τώρα χάθηκε κάθε ὑποψία ἀνθρωπιστικῆς παιδείας καὶ μὲ τὰ βιβλία καὶ μὲ τὸ διδακτικὸ κλῖμα τῶν ἐπαγγελματικῶν δασκάλων, τὰ σπρώχνομε στὸ μηδενισμό. Πότε θὰ ξαναφανοῦν στὸ χῶρο τῆς παιδείας μας οἱ παλιοὶ «δάσκαλοι τοῦ γένους». Ἐκεῖνοι οἱ δάσκαλοι ποὺ ἦταν παπάδες πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ὅσοι δὲν ἦταν παπάδες αἰσθάνονταν ἔτσι. Ἐκείνων τῶν δασκάλων φιλοῦσαν τὸ χέρι καὶ οἱ μαθητές τους ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς τῶν μαθητῶν τους.
Δὲν ὑπάρχει τέρμα τῶν ὀφειλῶν μας πρὸς τὰ παιδιά μας ἀλλὰ κλείνοντας πρέπει νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὴν ἀνάγκη πᾶσα νὰ πάρομε τὰ παιδιά μας μέσα ἀπὸ τὶς ἀποκρουστικὲς κατσουφιασμένες, ἀνήλιες πόλεις καὶ νὰ ξαναγυρίσομε στὶς ἐπαρχίες καὶ στὰ χωριά μας, γιὰ νὰ ξαναμυρίσουν τὰ παιδιά μας χῶμα, ἀέρα ἀρωματισμένον ἀπὸ τὰ φυτὰ τῆς πατρίδας μας, νὰ ἰδοῦν τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ θάλασσα τῆς πατρίδας μας καὶ τὶς χιονισμένες βουνοκορφές μας, ὥστε νὰ καταλάβουν τὸν ὑπέροχο συμβολισμὸ τῆς γαλανόλευκης σημαίας μας.
