Διακονία ὄχι ἐξουσία ( ΕΠΑΛΞΕΙΣ Σεπτεμβρίου 2012, ἔτος 39ο ἀρ. φύλ. 646)

          Προστασία, φύλαξη καὶ οἰκτειρμοὺς αἰτούμεθα ἀπὸ τὸν Σωτήρα Κύριό μας νὰ δωρήσῃ στὴν πολιτεία Του καὶ μάλιστα στὴν ἐπώνυμο καινὴ πολιτεία Του, ψάλλοντες συνεχῶς: «Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ ἑκουσίως τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός».

          Προστασία, φύλαξη καὶ οἰκτειρμοὺς αἰτούμεθα ἀπὸ τὸν Σωτήρα Κύριό μας νὰ δωρήσῃ στὴν πολιτεία Του καὶ μάλιστα στὴν ἐπώνυμο καινὴ πολιτεία Του, ψάλλοντες συνεχῶς: «Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ ἑκουσίως τῇ ἐπωνύμῳ σου καινῇ πολιτείᾳ τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός».

          Ἐ π ε ι δ ή , ἀ γ α π η τ ο ί μ α ς ἀναγνῶστες, ἀπὸ τὴν καινὴ τοῦ Χριστοῦ πολιτεία, τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, τὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, τὴν ἄμπελο τὴν ἀληθινή, τὴν πόλη τὴν ἐπάνω ὄρους κειμένη ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας, ἀφοῦ ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία, καλὸν εἶναι νὰ ἐμβαθύνουμε περισσότερο στὴν οὐσία καὶ στὸ ἔργο τῆς καινῆς καὶ κοινῆς πολιτείας καὶ στὴν ἀποστολὴ τῶν ὑπευθύνων της.
           Ἡ καινὴ καὶ κοινὴ τοῦ Χριστοῦ πολιτεία, δηλαδὴ ἡ μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι μιὰ θρησκευτικὴ ὀργάνωση οὔτε ἁπλῶς ἕνα πνευματικὸ ἵδρυμα ἤ μιὰ σύναξη πιστῶν πρὸς λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἤ μιὰ ἕνωση προσώπων μὲ κοινὴ ὀρθόδοξη πίστη ἀλλὰ εἶναι «σῶμα Χριστοῦ παρατεινόμενον εἰς τοὺς αἰῶνας». Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς, εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεανθρώπινη ὀντότητα, τὴν ὁποία γεννάει ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός, τρέφει καὶ αὐξάνει τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ χαριτώνει καὶ ἐνεργοποιεῖ ἡ Χάρη καὶ ἡ Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
           Ἄρα, δὲν εἶναι ὀρθὸς ὁ περὶ ἐκκλησίας ὁρισμός ποὺ δίνουν πολλὰ θρησκευτικὰ βιβλία, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι
τὸ σύνολο τῶν εἰς Χριστὸν πιστευόντων, γιατί, χωρὶς νὰ εἶναι μέσα στοὺς πιστεύοντες ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, δὲν ἔχομε πολιτεία Χριστοῦ‒Ἐκκλησία ἀλλὰ μιὰ ἁπλῆ θρησκευτικὴ ὀργάνωση. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ οἱ χριστώνυμες τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἰδιαίτερα τὸν 10ο αἰῶνα καὶ μετά, συμπεριφέρθηκαν καὶ ἀκόμη συμπεριφέρονται ὡς κοσμικὲς ὀργανώσεις καὶ ἐξουσίες καὶ ὄχι ὡς ἐκκλησιαστικὲς ὀντότητες μὲ ὀρθόδοξη πίστη, ἀληθινὴ ζωὴ καὶ ἀγαπητικὴ καὶ διακονικὴ πολιτεία.
            Βεβαίως, σὲ πολλὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια καὶ ζωντανὲς ὀρθόδοξες ἐνορίες διασώζεται, ἀκόμα καὶ σήμερα, ἡ προσπάθεια τουλάχιστον γιὰ ἐναρμόνιση ἀδελφῶν, ἐνοριτῶν, Μονῶν καὶ ἐνορίας πρὸς τὴ ζωὴ καὶ δράση τῆς καινῆς καὶ κοινῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας, ὅπου οἱ πάντες αἰσθάνονται ἀλλήλων μέλη καὶ πρὸ παντὸς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μὲ ἐνεργὸ ἀγάπη πρὸς τὴν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Σωτήρα δηλ. Χριστὸ καὶ πρὸς τὰ ἄλλα ἀδελφὰ μέλη. Ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ υἱϊκὴ καὶ ἀδελφικὴ ἀγαπητικὴ σχέση κανονίζει καὶ ἁγιάζει καὶ τὴν σχἐση μεταξὺ ὅλων τῶν πολιτῶν τῆς Χριστοῦ πολιτείας ὡς σχέση ἀγάπης καὶ ἀλληλοβοήθειας καὶ τὴν σχέση τῶν ὑπευθύνων τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὰ λοιπὰ μέλη ὡς σχέση διακονίας καὶ ὄχι ἐξουσίας.
             Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τὸ τονίζει καθαρώτατα: «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως. μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδ’ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων (ἐνν. τοῦ ποιμνίου, τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς κληρώθηκε νὰ ποιμαίνουν), ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πέτρ. Ε’ 2-4). Ἀκόμη καθαρώτερα αὐτὴν τὴν διαφορὰ μεταξὺ κοσμικῆς ἐξουσίας καὶ ἐκκλησιαστικῆς διακονίας τὴν τονίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας: «οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’
ὅς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὅς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος» (Ματθ. Κ, 26-27).
            Ἑπομένως, ὅλοι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον οἱ κληρικοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ μορφωτικοὶ καὶ οἱ πολιτικοὶ ὑπεύθυνοι, πρέπει νὰ ὑπηρετοῦν τὸν λαὸ καὶ ὄχι νὰ τὸν ἐξουσιάζουν καὶ πολὺ περισσότερο νὰ τὸν ἐκμεταλλεύονται. Ὅταν σκεφτοῦμε μάλιστα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Παντοδύναμος γενάρχης τῆς Ἐκκλησίας, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου Σωτήρας Χριστός, δὲν ζεῖ ἀνάμεσά μας ὡς διακονούμενος καὶ ὑπηρετούμενος ἀλλὰ ὡς διακονῶν, ὑπηρετῶν καὶ σώζων μὲ τὴν θυσία Του ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅλους τοὺς πολῖτες τῆς ἁγίας του πολιτείας, τότε θὰ καταλάβουμε πολὺ καλὰ πόσο γελοῖοι καὶ ἀντίχριστοι γινόμαστε ὅλοι, δάσκαλοι, κοινοτάρχες, δήμαρχοι, νομάρχες, βουλευτές, ὑπουργοί, ἀκόμα καὶ πολλοὶ κληρικοὶ καὶ λοιποὶ ὑπεύθυνοι, ὅταν δροῦμε μὲ αὐταρχισμό, αὐθαιρεσία, δεσποτισμὸ καὶ γενικῶς μὲ ἀνάδελφη καὶ ἐξουσιαστικὴ συμπεριφορά.
             Συμπεριλαμβάνουμε ἐδῶ ὡς ὑπευθύνους τῆς πολιτείας τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνον τοὺς κληρικοὺς ἀλλὰ ὅλους τοὺς μορφωτικούς, κοινωνικοὺς καὶ πολιτικοὺς ὑπευθύνους, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθολικὸ καὶ θεανθρώπινο Σῶμα, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν πνευματική, μορφωτική, κοινωνικὴ καὶ σωματικὴ πρόοδο ὅλων τῶν μελῶν της, γεγονὸς ποὺ φανερώνεται μὲ τὴν δράση τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος ταυτοχρόνως μὲ τὴν πνευματικὴ ἀνύψωση χαρίζει καὶ τὴ σωματικὴ θεραπεία καὶ τὴν θαυματουργικὴ τροφοδοσία ὅλων τῶν μελῶν Του.
Ἄλλωστε, τὸ εὐχολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμᾶτο ἀπὸ ἀκολουθίες καὶ εὐχὲς γιὰ θεία ἐνδυνάμωση πρὸς ἀντιμετώπιση ὄχι μόνον πνευματικῶν ἀλλὰ καὶ σωματικῶν ἀναγκῶν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἄλλωστε γράφει: «οὕς μὲν ἔθετο ὁ θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν.» (Α’ Κορ. ΙΒ’ 28). Ὅπως βλέπομε ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς διακόνους καὶ ὑπηρέτες ἄλλοι εἶναι ταγμένοι γιὰ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τῶν πιστῶν, ὅπως οἱ ἀπόστολοι, ἄλλοι γιὰ τὴν μορφωτικὴ καλλιέργειά των, ὅπως οἱ διδάσκαλοι, καὶ ἄλλοι γιὰ τὴν κοινωνική των πρόοδο, ὅπως οἱ κυβερνῆτες καὶ οἱ ἀντιλήπτορες (<ἀντιλαμβάνομαι=βοηθῶ).
          Ἄλλωστε καὶ ἡ ὑγιὴς παιδαγωγικὴ ἐπιστήμη συνιστᾶ σὲ γονεῖς, δασκάλους καὶ λοιποὺς μορφωτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς παράγοντες νὰ ἔχουν πατρική, φιλικὴ καὶ ἀδελφικὴ συμπεριφορὰ χωρὶς αὐταρχισμούς, ἐξουσιαστικὲς ἐπιβολὲς καὶ ἀπειλές.
          Ἐκεῖνο, λοιπόν, ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας, πολῖτες, πολιτικοί, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ κληρικοί, νὰ κάνουμε εἶναι νὰ βιώσουμε μέσα μας τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ νὰ τὴν  ἐκφράσουμε μὲ ἔργα διακονίας καὶ ἀλληλοβοηθείας πρὸς τοὺς ἄλλους ἀδελφούς μας.
         Τὰ βήματα ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθηθοῦν τά ‘χουμε ἀναφέρει πολλὲς φορὲς:
• προσωπικὴ ἀπεγκλώβιση ἀπὸ κομματικές, ὀργανωσιακὲς καὶ ἀτομικιστικὲς ἐξαρτήσεις,
• βίωση ἐνοριακῆς ζωῆς καὶ δράσεως,
• εὕρεση ἄλλων ἀδελφῶν στὴν γειτονιά μας πρὸς δημιουργία πυρήνων ἀλληλοβοηθείας,
• σχηματισμὸς ἐνοριακῶν ὁμάδων γιὰ κοινὴ διακονικὴ ζωὴ καὶ δράση,
• ἐπικοινωνία τῶν ἐνοριακῶν ὁμάδων μεταξύ των καὶ
ἀνάδειξη, μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ζωντανὰ κύτταρα τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας, πολιτικῶν, δασκάλων καὶ κληρικῶν ὄχι μὲ κομματικὰ ἤ φατριαστικὰ ἀλλὰ μὲ ἀγαπητικὰ καὶ διακονικὰ κριτήρια πρὸς ἐπάνδρωση ἐνοριῶν, σχολείων, δημοτικῶν συμβουλίων, βουλῆς, ὑπουργείων καὶ λοιπῶν κοινωνικῶν ὑπηρεσιῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἐν χώρῳ καὶ χρόνῳ βίωση καὶ ἄσκηση τῆς καινῆς καὶ κοινῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας.

Β. Τσούπρας