«Ἀκόμη τούτ’ τὴν ἄνοιξη, τοῦτο τὸ καλοκαίρι ῥαγιάδες, ῥαγιάδες», τραγουδοῦσαν μὲ πόνο γιὰ αἰῶνες οἱ πρόγονοί μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες. Κάποια ὅμως ἄνοιξη, κάποιο καλοκαίρι ἔπαψαν νὰ σκέφτωνται καὶ νὰ εἶναι ῥαγιάδες καὶ ἀγωνίστηκαν μὲ τόσες θυσίες γιὰ τὴν πολυπόθητη λευτεριά. Ἀγωνίστηκαν νὰ εἶναι καὶ νὰ ζοῦν ὡς ἐλεύθεροι πολῖτες, μέλη καὶ ὄχι ὀπαδοὶ τῆς ἐλεύθερης πολιτείας των.