Ἑορτάζοντας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, κι ἐφέτος τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρα μας Χριστοῦ καὶ δοξάζοντας, γιὰ μία φορὰ ἀκόμη, τὸν πανάγαθο Θεό μας γιὰ τὴν ἄπειρη μέχρι Σταυροῦ ἀγάπη Του, δὲν μποροῦμε παρὰ ταυτόχρονα νὰ νοιώσουμε πόνο, ἀγανάκτηση καὶ ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὴν σκληρότητα καὶ ὑποκρισία τοῦ τότε θρησκευτικοῦ καὶ πολιτικοῦ κατεστημένου κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ μεγάλου εὐεργέτη.

     Εἰσήλθαμε καὶ ἐφέτος μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ στὴν κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σὲ λίγες μέρες θὰ προσκυνήσωμε τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ θὰ δοξάσωμε τὴν ἁγία Του Ἀνάσταση. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες, οἱ ἑορτὲς καὶ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ δρώμενα σκοπὸ ἔχουν τὴν βίωση τῶν τιμωμένων γεγονότων καὶ τὴν πνευματική μας καλλιέργεια καὶ ἀνάταση, καλὸ θὰ εἶναι μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ νὰ συνειδητοποιήσωμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἀνάσταση πηγάζει ἀπὸ τὸν Σταυρό, ἡ Ζωὴ ἀπὸ τὸν Τάφο καὶ ἡ Αἰωνιότητα ἀπὸ τὸ παρόν.