Μποροῦμε, ἐὰν θέλωμε!

Πάλι οἱ σάλπιγγες τοῦ πολέμου ἠχοῦν γύρω μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τὰ αἱμοβόρα θηρία βρυχῶνται ἀπειλητικά καὶ τὰ πολύχρωμα ἐκμεταλλευτικὰ τῆς γῆς κυκλώματα τρίζουν τὶς σιαγόνες των, γιὰ νὰ κατασπαράξουν τὶς σάρκες τῶν φτωχῶν καὶ νὰ πιοῦν τὸ αἷμα τῶν λαῶν.

Οἱ δὲ λαοί τῆς γῆς, ἀνάμεσά των καὶ ἐμεῖς, παραμένομε φοβισμένοι καὶ δὲν προβάλλομε καμμία ὀργανωμένη ἀντίσταση γιὰ τὴν ἀναχαίτιση τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο γίνεται ἀκόμα χειρότερο, ὅταν οἱ λογῆς ποιμένες, ἀντὶ νὰ συμπορεύωνται μὲ τὸν λαό, συνεργάζωνται μὲ τοὺς λογῆς δυνάστες εἰς βάρος του.

Παραδείγματα τέτοια ἔχομε πολλὰ καὶ ἀπὸ τὴν παλαιότερη ἱστορία. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑπέφεραν τὰ πάνδεινα ἀπὸ αὐταρχικοὺς αὐτοκράτορες καὶ ψευδαδέλφους ἐπισκόπους. Ἀλλὰ καὶ νεώτεροι καὶ σύγχρονοι ἀγωνιστές τῆς πίστεως, ὅπως ὁ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ π. Χριστοφόρος Παπουλάκος, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ π. Αὐγουστῖνος καὶ ἄλλοι, δοκίμασαν τὴν καταδιωκτικὴ μανία τῶν συνεργατῶν τῶν κυκλωμάτων τῆς ἀδικίας, γιὰ νὰ μὴν λησμονήσωμε τοὺς Ἰ. Καποδίστρια, Γκάντι, Μάρτιν Λοῦθερ Κίνγκ, Οὔ. Πάλμε, ποὺ δολοφονήθηκαν σκληρά καὶ ἀνεστάλη κάθε περαιτέρω συνέχιση τῶν ἐγχειρημάτων των.

Οὕτως, λοιπόν, ἐχόντων τῶν πραγμάτων πολλοὶ φίλοι μᾶς συμβουλεύουν νὰ σταματήσωμε κάθε προσπάθεια γιὰ συνεργασία τῶν ὑγιῶν δυνάμεων τοῦ τόπου, γιὰ γενικώτερη ὅλων κινητοποίηση καὶ πρὸ παντὸς γιὰ κοινοὺς ἀγῶνες γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν σωτηρία ὅλων μας, ἀφοῦ κάθε προσπάθεια εἶναι ἐκ τῶν προτέρων καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία.

Πράγματι, ἀνθρωπίνως ἡ ἄποψη αὐτὴ εἶναι σωστή. Ποιός μπορεῖ νὰ τὰ βάλῃ μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ τὰ τσιράκια των; Ἐπειδή ὅμως πραγματικὸς κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος δὲν εἶναι κάποιος φαινομενικὰ ἰσχυρὸς ἀλλὰ ὁ Παντοδύναμος Θεὸς τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνης, Ἐκεῖνος ἔχει τὸν τρόπο Του νὰ ἀνατρέπῃ τὰ σχέδια τῶν ἰσχυρῶν καὶ νὰ σώζῃ τὸν λαό Του, φτάνει ὁ λαὸς νὰ τὸ θέλῃ.

 Ἄρα, τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνον οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ ἡ ἀδυναμία ὅλων μας -καὶ τῶν ὀρθοδόξων- νὰ πιστεύωμε ὀρθόδοξα καὶ ὁλόψυχα στὸν Παντοδύναμο Κύριό μας, νὰ ζοῦμε καὶ νὰ πορευώμαστε σύμφωνα μὲ τὴν σταυραναστάσιμη πορεία Του καὶ νὰ πολιτευώμαστε μέσα στὴν κοινωνία τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης Του, μὲ ἀλληλοβοήθεια καὶ ἀλληλοπεριχώρηση.

Ὁ δὲ Ἀπόστολος Παῦλος, στηριγμένος στὴν βεβαιότητα αὐτήν, κραυγάζει: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ., δ’ 13). Μὲ αὐτὴν τὴν πεποίθηση συνέχισαν τὸν ἀγῶνα οἱ Ἅγιοι, οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ προπάτορές μας. Ἐάν, μάλιστα, ἀνατρέξωμε στὴν ἱστορία μας, θὰ διαπιστώσωμε ὅτι οἱ μεγαλύτερες ἐπιτυχίες τῶν προγόνων μας ἔγιναν μέσα σὲ περίοδο γενικῆς καταπτώσεως, π.χ. ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔδρασε μέσα στὴν καταστρεπτικὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ Ἀνταλκίδειο Συνθήκη, τὸ διάταγμα τῶν Μεδιολάνων ὑπεγράφη μέσα στὶς συνθῆκες τῶν διωγμῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ ἀγῶνες τοῦ ’21 διεξήχθησαν μέσα στὸ κλίμα τῆς σιδηρᾶς πειθαρχίας τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας, ἡ δὲ ἡρωϊκὴ δράση τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1940 ποὺ χάρισαν τὴν πρώτη νίκη τῆς ἀνθρωπότητος κατὰ τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονος πραγματοποιήθηκε μέσα στὸ πνεῦμα τῆς ἡττοπάθειας καὶ τῆς γενικῆς ὑποταγῆς.

Ὅλα αὐτά, λοιπόν, μᾶς πείθουν ὅτι στὸ χέρι μας εἶναι νὰ πετύχωμε τὴν σωτηρία ἢ τὴν καταστροφή μας, ἀφοῦ ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζομε ὅτι ὁ Παντοδύναμος Θεὸς τῆς ἀγάπης προσέρχεται πάντοτε βοηθὸς καὶ σκεπαστής μας.

Συνεπῶς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, μπορεῖ, πράγματι, νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀλλάξωμε τὸν κόσμο. Μποροῦμε, ὅμως, νὰ ἀλλάξωμε τὸν τρόπο ζωῆς καὶ πολιτείας μας, ὥστε νὰ ἐπιτύχωμε τὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ καλλιέργεια τοῦ ἑαυτοῦ μας, τὴν συνεργασία μὲ ἄλλους πιστούς, τὸν σχηματισμὸ τοπικῶν ἐνοριακῶν ὁμάδων ἀλληλοβοηθείας, ἀκόμη καὶ τὴν δημιουργία εὐρύτερης προσπάθειας γιὰ τὸ καλὸ καλὸ καὶ τὴν σωτηρία ὅλων μας. Αὐτά μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ κάνωμε, ὅσο εἶναι ἀκόμη καιρὸς εὐπρόσδεκτος καὶ ἡμέρα σωτηρίας. «Νῦν ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγών.»

Β. Τσούπρας

(Κύριο ἄρθρο στὸ φύλλο 783 τῶν Ἐπάλξεων)