«Φωνή Κυρίου επί των υδάτων» ακούγεται στον Ιορδάνη…Χρόνια πολλά και Φωτεινά!
[…] «Φωνή Κυρίου», λέγει ένα τροπάριο, «επί των υδάτων». Ο Κύριος ήλθε επί υδάτων πολλών. «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων» ακούγεται στον Ιορδάνη, επάνω στα σύννεφα, πέρα στο στερέωμα, οπουδήποτε υπάρχει ύδωρ. Όπου είναι ύδατα, εκεί έρχεται ο Χριστός για να τα αγιάση.
[…] «Φωνή Κυρίου», λέγει ένα τροπάριο, «επί των υδάτων». Ο Κύριος ήλθε επί υδάτων πολλών. «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων» ακούγεται στον Ιορδάνη, επάνω στα σύννεφα, πέρα στο στερέωμα, οπουδήποτε υπάρχει ύδωρ. Όπου είναι ύδατα, εκεί έρχεται ο Χριστός για να τα αγιάση.
Μήπως δεν έρχεται ο Κύριος, και στα ύδατα των δικών μας αμαρτιών, για να βροντήση και, με τον συσσεισμό αυτό, να κάνη και εμάς να τρομάξωμε και, όπως εστράφη οπίσω ο Ιορδάνης, να στραφούν οπίσω και τα παραπτώματά μας, τα αμαρτήματα, τα ανομήματα, οι λογισμοί και τα πάθη μας; Ύδατα στα οποία έρχεται να περιπατήση ο Κύριος, δεν είναι οι σκέψεις μας οι όμορφες και οι πνευματικές; δεν έρχεται για να τις αγιάση; Ύδατα, πολλά δεν είναι οι αγώνες μας, οι αγρυπνίες μας, δεν είναι όλες εκείνες οι προβολές και ανατάσεις της ψυχής μας προς τον Κύριο; δεν είναι τα κυκλώματα γύρω από το θυσιαστήριο ημέρα και νύκτα; Έρχεται ο Κύριος, να αγιάση και αυτά. Ό,τι βρίσκει εντός μας, ό,τι μας πλημμυρίζει, όπως τα ύδατα, το αγιάζει, το κάνει δικό του, το γεμίζει με την δική του παρουσία.
Μία από τις προφητείες των Θεοφανείαων λέγει: «Ευφράνθητι έρημος διψώσα». Έρημος διψώσα, έλα να ευφθρανθής, διότι θα αποκτήσης τόσο νερό, ώστε θα γίνης πηγή, κατακλυσμός. «Έρημος διψώσα» είναι η στεγνή γη, η κατάξερη, η γη που της λείπει παντελώς η ικμάδα και η δύναμις, της λείπει ο Θεός. Αυτή η έρημος η διψώσα, η δική μας ψυχή, τα δικά μας φτωχά λόγια και όνειρα, οι δικοί μας μηδαμινοί αγώνες, τα ψεύτικα επιτεύγματά μας, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ελάχιστες εκδηλώσεις της παρουσίας του Θεού. Γι΄αυτό ο μελωδός, απευθυνόμενος στον Χριστόν, του λέγει: «Οίκισον ψυχαίς ημετέραις σαυτόν, φιλάνθρωπε». Κατοίκισε τον εαυτό σου, βάλε τον εαυτό σου μέσα στις δικές μας ψυχές, που είναι ξηρές και στυγνές, γιατί ζουν χωρίς εσένα΄ γίνε το νερό που θα τις ποτίση, για να μην είναι ποτέ πια διψασμένες.
Αλλά δεν το κάνει αυτό ο Θεός, όταν εμείς του κλείνωμε όλες τις «οπές» και δεν μπορή να περάση, όταν τα μάτια μας, το στόμα μας, η μύτη μας και τα αυτιά μας είναι ανοιχτά σε χίλια δυό πράγματα, και μόνον Εκείνον ξεχνούν, και τον θυμούνται πιθανόν κάποιες στιγμές στον κανόνα ή στην ακολουθία. Όμως, Θεέ μου, «οίκισον σαυτόν», κατοίκησε εντός μας. Όσο και αν σε περιορίζωμε εμείς, όσο και αν σε εμποδίζωμε, όσο και αν σε εξαναγκάζωμε, με τις αποστάσεις που δημιουργούμε από σένα -με τους λογισμούς μας, με τον χαρακτήρα μας, με το κλείσιμο των πνευματικών και ψυχικών μας οφθαλμών-, εσύ καταδέξου να μπης, παραβιάζοντας τις κλεισμένες «θύρες», καταργώντας την απόσταση.
Το κάνει ο Θεός. Το βλέπω και εγώ, το νοιώθετε και εσείς. Ο Κύριος σπρώχνει τις «πύλες» της βουλήσεώς μας, των επιθυμιών μας, για να ανοίξουν, ώστε να μπορή να μπη. Το κάνη ο Θεός. Ας κάνουμε και εμείς ό,τι μπορούμε. Ανεώχθησαν οι ουρανοί. Ας προσπαθούμε και εμείς, ώστε να ανοίγουν οι ουρανοί μπροστά μας , και να μας κατακύζει το ύδωρ το ουράνιο, το ύδωρ το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». […]
Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
«Λόγοι εόρτιοι μυσταγωγικοί»
https://saintpanteleimonchania.wordpress.com/2017/01/06/%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bc%ce%ae%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%b1-6-%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-2017/
