“Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς” Χριστὸς Ἀνέστη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα!

    Τώρα, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τώρα ποὺ τὰ πάντα πλημμύρισαν ἀπὸ φῶς, τώρα ποὺ ἀνέτειλε ἡ ἄνοιξη καὶ ἔλαμψε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, τώρα ποὺ τὰ πάντα γέμισαν ἀπὸ χαρά, ἀκριβῶς τώρα καὶ ἐμεῖς ἂς χαροῦμε, ὅπως τότε οἱ μαθητὲς «ἐχάρησαν ἰδόντες τὸν Κύριον».

    Τώρα, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τώρα ποὺ τὰ πάντα πλημμύρισαν ἀπὸ φῶς, τώρα ποὺ ἀνέτειλε ἡ ἄνοιξη καὶ ἔλαμψε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, τώρα ποὺ τὰ πάντα γέμισαν ἀπὸ χαρά, ἀκριβῶς τώρα καὶ ἐμεῖς ἂς χαροῦμε, ὅπως τότε οἱ μαθητὲς «ἐχάρησαν ἰδόντες τὸν Κύριον».
    Ἡ χαρά μας, μάλιστα, αὐτὴ γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ἐάν σκεφτοῦμε ὅτι «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» καὶ ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἐξασφαλίζει καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀφοῦ ὁ Κύριός μας Ἀναστάς «ἀρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
    Καὶ ἔχομε τόση ἀνάγκη νὰ χαροῦμε καὶ ἐμεῖς στὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ καὶ πάλι οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους ξαναβυθίζουν τὴν ἀνθρωπότητα σὲ πλήρη ἀνασφάλεια καὶ ἀπογοήτευση, ὅλα πιὰ γύρω μας καὶ μέσα μας τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλακώνει ἡ σκλαβιά. Τὸ δὲ χειρότερο εἶναι ὅτι σ’ αὐτὴν τὴν πολύπλευρη σκλαβιὰ ἔχομε συμβάλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλανήτη μας, ἀκόμα καὶ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ κάθε φορὰ δὲν ἐπιλέγομε τὸν ἀναστάσιμο τρόπο ζωῆς καὶ πολιτείας τοῦ Χριστοῦ μας ἀλλὰ τὸν φθορογενῆ κατήφορο τοῦ Καίσαρος καὶ τῶν κερδοσκοπικῶν ὀργάνων του.
    Γι’ αὐτό, μαζὶ μὲ τὴν χαρὰ ὅτι ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, ἂς γεννηθῇ μέσα μας μιὰ βέβαιη ἐλπίδα ὅτι καὶ στὶς ἡμέρες μας ὁ Ἀναστὰς Κύριος ὡς παντοδύναμος δίνει δύναμη καὶ θάρρος στοὺς ἀγωνιζομένους ἀδελφούς Του, ἀφοῦ «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».
     Ἀντί, λοιπόν, νὰ παραπονιώμαστε και νὰ θρηνολογοῦμε γιὰ τὸ καταστρεπτικὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο καὶ γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ  πεσώρευσαν στὴν χώρα μας οἱ διεθνεῖς ἀπατεῶνες, οἱ ἄχρηστοι πολιτικοί μας καὶ ἡ ἐπιπολαιότητα ἡμῶν τῶν πολιτῶν, θετικώτερο εἶναι νὰ ἀφήσωμε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ καταυγάσῃ καὶ νὰ θεραπεύσῃ ὅλους τοὺς τομεῖς καὶ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ δημοσίου καὶ  προσωπικοῦ μας βίου γιὰ τὸ κοινὸ καλό.
     Εἶναι ἀνάγκη μάλιστα νὰ κατανοήσωμε ὅτι ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία δὲν εἶναι χρήσιμη μόνον γιὰ τὴν θρησκευτικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες πλευρὲς τῆς ζωῆς του. Δὲν περιορίζεται μόνον στὴν παρακολούθηση τῆς ἀναστάσιμης λειτουργίας (ὅταν καὶ γιὰ ὅσους τὴν παρακολουθοῦν μέχρι τέλους), οὔτε στὶς ἄλλες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, ἀλλὰ στὸν καθημερινὸ κοινωνικό, οἰκογενειακό, προσωπικὸ καὶ πολιτικὸ βίο μας.
     Δὲν μπορεῖ π.χ ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανὸς νὰ ψάλλῃ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» καὶ μετὰ νὰ στραβοζυγιάζῃ, νὰ στραβοκοιτάζῃ, νὰ βλασφημάῃ, νὰ καταριέται, νὰ ψευδορκίζεται, νὰ μικροκλέβῃ, νὰ συκοφαντῇ, νὰ συμβάλλῃ στὴν ἀδικία, στὴν ἐκμετάλλευση καὶ στὸν ἐξευτελισμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας καὶ πρὸ παντὸς νὰ ψηφίζῃ ἄθεα ὑλιστικά, κεφαλαιοκρατικά, μασσονικά, φασιστικὰ ἢ ἄλλα ἀντίχριστα καὶ ἀπάνθρωπα συστήματα.
      Ἀποδείχθηκε, λοιπόν, ἐγκληματικὸ λάθος ἡ ἄποψη μερικῶν θρησκευτικῶν κύκλων ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν παροῦσα ζωή ἀλλὰ μὲ τὴν μέλλουσα. Ὅλοι αὐτοὶ ξεχνοῦν ὅτι ἡ μέλλουσα ζωὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν παροῦσα. Ὡς κριτήριο μάλιστα κατὰ τὴν μέλλουσα κρίση δὲν θὰ εἶναι μόνο ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας καὶ πρὸ παντὸς τὰ ἔργα μας.
      Ἐὰν δὲν ἀφήσομε, λοιπόν, νὰ συναναστηθῇ ὁ ἑαυτός μας μαζὶ μὲ τὸν Χριστό μας, ἐὰν δηλαδὴ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς καὶ πολιτείας μας δὲν εἶναι σταυροαναστάσιμος, ἂς μὴν περιμένομε ἀνάσταση ζωῆς, γιατὶ τὰ σκοτεινά μας ἔργα θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἀνάσταση κρίσεως: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι· Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Μάλιστα δὲ «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν».
      Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ τέλεση μόνον τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων δὲν μᾶς σώζει, ὅπως δὲν σώζονται καὶ τὰ δαιμόνια, παρ’ ὅλον ὅτι «πιστεύουσι καὶ φρίττουσι», ἐφ’ ὄσον δὲν ἔχουν ταπείνωση καὶ ἀγάπη, ἂς ἀφήσωμε ἐπιτέλους τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ λάμψῃ παντοῦ, μέσα μας καὶ γύρω μας, παντοῦ καὶ πάντοτε, γιὰ νὰ μᾶς φωτίσῃ καὶ νὰ μᾶς θεραπεύσῃ.
      Χρειαζόμαστε, πράγματι, θεῖο φωτισμό, γιὰ νὰ κάνωμε ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὡδήγησαν στὴν σύγχρονη πολύπλευρη σκλαβιά, στὴν πλήρη ἐξάρτηση, στὸ ἀπέραντο χάος.

       Ἐὰν τὴν καταναλωτική μας μανία καὶ τὴν γενικὴ ἀσωτεία δὲν τὴν ἀντικαταστήσωμε μὲ συνεπῆ καὶ δημιουργικὴ ζωή, ἐὰν τὸν διχασμὸ καὶ τὶς ἀντιδικίες μας δὲν τὰ ἀντικαταστήσωμε μὲ συνεργασία καὶ ἀλληλοβοήθεια, μὴν περιμένομε κάτι καλὸ οὔτε γιὰ τὴν παροῦσα οὔτε καὶ γιὰ τὴν μέλλουσα ζωή. Ἡ κοινωνικὴ πρόοδος, ἡ προσωπικὴ εὐημερία καὶ ἡ πολιτικὴ εὐταξία χρειάζονται ἀνεστημένα πρόσωπα, μὲ θερμὴ ἀπὸ τὴν πίστη καρδιά, μὲ φωτισμένο νοῦ καὶ μὲ χέρια καθαρὰ καὶ τίμια, γιὰ νὰ πλημμυρίσῃ καὶ ἡ χώρα μας ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς προσωπικὰ ἀπὸ τὸ δημιουργικὸ καὶ σωτήριο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
      Χριστὸς Ἀνέστη γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα!

   Βασ.Τσούπρας

(αναδημοσίευση από εφημερίδα Επάλξεις, Μάϊος 2016,ἔτος 43ο,ἀρ. φύλ. 691)