Στῶμεν καλῶς

Ὅσες φορές, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ἑορτάζομε τὴν μνήμη κάποιου Ἁγίου ἢ τιμᾶμε τὴν ἐπέτειο κάποιου σημαντικοῦ γεγονότος, ἐπιδιώκομε μὲν νὰ ἐνθυμούμεθα τὴν σπουδαία δράση τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου ἢ τὴν σημασία τοῦ τιμωμένου γεγονότος, ἀλλὰ ταυτοχρόνως προσπαθοῦμε νὰ ἀντλήσωμε διδάγματα ἀπὸ τὰ ἱερὰ πρόσωπα καὶ τὰ σημαντικὰ γεγονότα γιὰ τὴν προσωπικὴ καὶ ἐθνική μας δράση στὶς ἡμέρες μας.

Ὅσες φορές, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, ἑορτάζομε τὴν μνήμη κάποιου Ἁγίου ἢ τιμᾶμε τὴν ἐπέτειο κάποιου σημαντικοῦ γεγονότος, ἐπιδιώκομε μὲν νὰ ἐνθυμούμεθα τὴν σπουδαία δράση τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου ἢ τὴν σημασία τοῦ τιμωμένου γεγονότος, ἀλλὰ ταυτοχρόνως προσπαθοῦμε νὰ ἀντλήσωμε διδάγματα ἀπὸ τὰ ἱερὰ πρόσωπα καὶ τὰ σημαντικὰ γεγονότα γιὰ τὴν προσωπικὴ καὶ ἐθνική μας δράση στὶς ἡμέρες μας.

Πράγματι, μᾶς χρειάζονται τέτοιες ἀναφορὲς σὲ ἱερὰ πρόσωπα καὶ σημαντικὰ γεγονότα, τώρα μάλιστα ποὺ νέα μαῦρα σύννεφα καλύπτουν τὴν ἀνθρωπότητα, νέοι ἐπίβουλοι διεκδικητὲς τῆς ἁγίας μας γῆς ἐξαπολύουν ἀπειλὲς καὶ οἱ ἀδίστακτοι δανειστὲς μὲ τὰ ντόπια ὄργανά των πιέζουν τὴν χώρα μας καὶ σφίγγουν τὸν κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὸν τράχηλό μας. Γενικὴ ἀβεβαιότητα, ἀνασφάλεια, ἀδράνεια καὶ ἀπογοήτευση ἐπικρατεῖ παντοῦ.

Τί μποροῦμε ὅμως νὰ κάνωμε ἐμεῖς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες; Τί μποροῦμε νὰ κάνωμε ὅλοι ὅσοι, παρὰ τὶς προσωπικές μας ἀτέλειες, δὲν θέλομε νὰ γίνωμε οὔτε αἱρετικοί, οὔτε ἄθεοι, οὔτε ὑλιστές, οὔτε ἐγκληματίες, οὔτε ὄργανα τῶν ἐκμεταλλευτικῶν κυκλωμάτων; Ἀκριβῶς τὸ παράδειγμα τῶν κατὰ τὸν παρόντα μῆνα ἑορταζομένων Ταξιαρχῶν μᾶς δείχνει τὸν δρόμο, μᾶς δίνει θάρρος καὶ μᾶς παρακινεῖ σὲ δράση.
Ὡς γνωστόν, ὅταν ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Ἀγγέλων Μιχαὴλ εἶδε τὸν συναρχηγό του καὶ μάλιστα τὸν πρῶτο τῇ τάξει, τὸν λαμπρὸ Ἑωσφόρο, νὰ ἐγείρῃ ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεοῦ, φώναξε δυνατά, ὥστε νὰ τὸν ἀκούσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἄγγελοι «Στῶμεν καλῶς». Καὶ ὅσοι δὲν ἀνταποκρίθηκαν κατακρημνίστηκαν μαζὶ μὲ τὸν Ἑωσφόρο. Ὅσοι, ὅμως, συμμορφώθηκαν στάθηκαν σταθεροὶ μαζὶ μὲ τοὺς Ταξιάρχες καὶ συνέχισαν νὰ παραμένουν φωτεινά, λειτουργικὰ πνεύματα «εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα».

Αὐτό, λοιπόν, νὰ κάνωμε καὶ ἐμεῖς, νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα τοῦ Ἀρχιστρατήγου καὶ στὴν ἐκφώνηση τοῦ πρεσβυτέρου κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου». Νὰ μείνωμε, δηλαδή, σταθεροὶ στὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ στὴν βίωση τοῦ ἑλληνοορθοδόξου τρόπου ζωῆς καὶ πολιτείας. Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος χριστιανὸς ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐπιβεβαιώνῃ αὐτήν του τὴν πίστη μὲ τὴν ζωή του, μὲ τὰ ἔργα του καὶ μὲ τὴν ἐν γένει πολιτεία του.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ μένωμε σταθεροὶ στὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὀφείλομε νὰ ἀπαλλασσώμεθα διαρκῶς ἀπὸ τὶς ξένες ἐπιδράσεις, οἱ ὁποῖες προέρχονται εἴτε ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ νοοτροπία, εἴτε ἀπὸ τὴν ἰνδουϊστικὴ θεωρία, εἴτε ἀπὸ τὴν περσικὴ δυαρχία, εἴτε ἀπὸ τὴν παπικὴ δεσποτοκρατία, εἴτε ἀπὸ τὸν προτεσταντικὸ εὐσεβισμό, εἴτε ἀπὸ ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἀντιορθόδοξες, ἀνήθικες καὶ καταναλωτικὲς πρακτικὲς, ποὺ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν καὶ μᾶς διαιροῦν. Ταυτοχρόνως ὀφείλομε νὰ διαφοροποιοῦμε τὸν τρόπο ζωῆς καὶ πολιτείας μας ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ καὶ τὴν διεφθαρμένη διαγωγὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀπωλείας, νὰ ἀπεγκλωβιζώμαστε ἀπὸ κάθε κομματική, δεσποτοκρατική, ὀργανωσιακή, ἀκόμη καὶ ἀπὸ κάθε κακὴ οἰκογενειακὴ ἐξάρτηση, καὶ νὰ προσαρμόζωμε τὴν ζωὴ καὶ τὴν συμπεριφορά μας πρὸς τὴν ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία τῶν Ἁγίων καὶ ἀγωνιστῶν τῆς πίστεώς μας. Δὲν μπορεῖ ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανὸς νὰ εἶναι μασσόνος, κεφαλαιοκράτης, φασίστας, ἰμπεριαλιστής, δεσποτικός, ἀλαζόνας καὶ ἐκμεταλλευτής.

Κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἡ ζωὴ καὶ οἱ πράξεις του δὲν ἀποπνέουν τὸ ἄρωμα τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς κοινωνικότητος ἀλλὰ σκορποῦν τὴν δυσοσμία τοῦ φασισμοῦ, τοῦ δεσποτισμοῦ καὶ τῆς ἀδικίας καὶ ποὺ δὲν μετανοεῖ ποτὲ γι’ αὐτὴν τὴν συμπεριφορά του πρέπει νὰ γνωρίζῃ ὅτι δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸν χριστιανισμό, ἔστω καὶ ἂν αὐτοκαλῆται ὀρθόδοξος καὶ μάλιστα σοῦπερ ὀρθόδοξος. Τονίζομε αὐτὴν τὴν ἀντίθεση, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, γιατὶ πάρα πολλοὶ ἔχουν ἐμφανιστῆ ὡς σωτῆρες τοῦ ἔθνους ἀλλὰ στὴν οὐσία ἦσαν λύκοι ἅρπαγες μὲ ἔνδυμα προβάτου.

Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ εἶναι ἀκόμη ἀπαραίτητο εἶναι ἡ συνεργασία καὶ ἡ σύμπραξη ὅλων τῶν ἀγωνιζομένων ὀρθοδόξων. Ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ δὲν εἶπε «ἂς σταθῶ καλῶς» ἀλλὰ «στῶμεν καλῶς», ἀπευθύνθηκε δηλαδὴ καὶ στοὺς ἄλλους Ἀγγέλους καὶ τοὺς κάλεσε σὲ κοινὴ ἀντίσταση καὶ ἑνιαία δράση κατὰ τῆς ἀπειθείας. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ἀναλάμβαναν κοινὸ ἀγῶνα κατὰ τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ διοργάνωναν Συνόδους καὶ λοιπὲς συνάξεις γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν πολλαπλῶν αἱρετικῶν. Γιατί, λοιπόν, ἐμεῖς δὲν κάνομε τὸ ἴδιο;

Ἐμπρός, λοιπόν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, στῶμεν καλῶς καὶ ἀγωνισθῶμεν κοινῶς. Ἂς τροφοδοτοῦμε συνεχῶς τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή μας μὲ τὸν συχνὸ ἐκκλησιασμό, μὲ τὴν μυστηριακὴ ζωή, μὲ τὴν συνεχῆ μετάνοια, μὲ τὴν τακτικὴ ἀνάγνωση ὠφελίμων βιβλίων, μὲ τὴν συχνὴ παρακολούθηση ὀρθοδόξων ὁμιλιῶν καὶ ἀγωνιστικῶν συγκεντρώσεων καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὴν συνεργασία μὲ ἄλλους πιστοὺς πρὸς ἀλληλοστήριξη καὶ κοινὴ δράση.

Ἔτσι θὰ σχηματίσωμε τοὺς πρώτους συνοικιακοὺς καὶ ἐνοριακοὺς πυρῆνες καὶ στὴν συνέχεια τὶς πρῶτες τοπικὲς καὶ περιφερειακὲς ἑνώσεις μὲ σκοπό, ὅπως καὶ ἄλλοτε ἔχομε ἀναφέρει, τὴν δημιουργία ἑνὸς κοινοῦ καὶ ἀξιόπιστου πανελληνίου κινήματος γιὰ τὸν συντονισμὸ τῶν ἐπὶ μέρους ἐνεργειῶν καὶ κινήσεων πρὸς διεξαγωγὴ τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν κοινὴ ὠφέλεια καὶ τὴν κοινὴ σωτηρία. Γένοιτο!

Β. Τσούπρας

(αναδημοσίευση από Επάλξεις, φύλλο Νοεμβρίου 2018)