Ποιoί θὰ συνεχίσουν τοὺς ἀγῶνες;
Ἑορτάζομε καὶ ἐφέτος, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τὴν ἱστορικὴ ἐπέτειο τῶν ἐθνικῶν μας ἀγώνων τοῦ 1821. Τιμᾶμε τὰ κατορθώματα ἀλλὰ καὶ τὶς θυσίες τῶν ἡρωϊκῶν προγόνων μας ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ «τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Ἔτσι, ξαναέλαμψε τὸ φῶς ἔστω καὶ σ’ ἕνα μέρος τῆς πατρίδος μας, ὅπου ἐπὶ τόσους αἰῶνες «ὅλα τά ‘σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.».
Ἑορτάζομε καὶ ἐφέτος, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, τὴν ἱστορικὴ ἐπέτειο τῶν ἐθνικῶν μας ἀγώνων τοῦ 1821. Τιμᾶμε τὰ κατορθώματα ἀλλὰ καὶ τὶς θυσίες τῶν ἡρωϊκῶν προγόνων μας ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ «τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Ἔτσι, ξαναέλαμψε τὸ φῶς ἔστω καὶ σ’ ἕνα μέρος τῆς πατρίδος μας, ὅπου ἐπὶ τόσους αἰῶνες «ὅλα τά ‘σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.».
Εἶναι πράγματι ἀνάγκη νὰ διοργανώνωνται κατ’ ἔτος πατριωτικὲς ἐκδηλώσεις, ὥστε νὰ μὴν ἀφήσωμε τὸ σύννεφο τῆς λησμονιᾶς οὔτε τὸν ἀέρα τῆς ἀχαριστίας νὰ πάρῃ «τὸ χῶμα τὸ μακάριον» ποὺ σκεπάζει ἐκείνους τοὺς ἥρωες, ὅπως εὔχεται ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κάλβος. Ὅπως μάλιστα συμβουλεύει ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ἡ πατρίδα πρέπει νὰ εὐγνωμονῇ πάντοτε τοὺς ἥρωες ἐκείνους ποὺ εἶχαν γιὰ μοναδικὸ σύμμαχο τὸν ἀγῶνα τους, τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα.
Ποιές ἦσαν οἱ συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες διεξήχθη αὐτὸς ὁ ὑπεράνθρωπος ἀγώνας, ποιοί τὸν βοήθησαν καὶ ποιοί τὸν πολέμησαν καὶ ποιά τὰ λάθη τὰ γνωρίζομε σχεδὸν ὅλοι ἀπὸ τὰ μαθητικά μας χρόνια. Ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεται νὰ ὑπομνήσωμε, ποὺ ἔχει μάλιστα καὶ σημασία γιὰ τὴ δική μας ἐποχή, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ κατὰ τόπους Ἕλληνες κάτοικοι τῆς ἀνατολικῆς λεκάνης τῆς Μεσογείου καὶ μάλιστα τῆς Χερσονήσου τοῦ Αἵμου μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες καὶ πλέον ἔτη συνειδητοποίησαν ὅτι ἀποτελοῦν μιὰ ἐθνικὴ ἑνότητα καὶ ὅτι, γιὰ νὰ κερδίσουν τὴ λευτεριά τους, ἔπρεπε ν’ ἀγωνιστοῦν ὅλοι μαζὶ καὶ μάλιστα ταυτοχρόνως.
Ἐὰν ἀνατρέξωμε στὴν μακραίωνη ἑλληνικὴ ἱστορία, θὰ διαπιστώσωμε ὅτι, ὅσες φορὲς οἱ Ἕλληνες ἐνήργησαν μὲ κοινὴ συνείδηση, πάντοτε ἀντιμετώπισαν μεγάλους κινδύνους καὶ πολυάριθμους ἐχθρούς, ὅπως π.χ. κατὰ τὸν Τρωϊκὸ πόλεμο, τὶς περσικὲς εἰσβολὲς καὶ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς ἐπικράτησαν τοπικὲς ἢ δυναστικὲς ἀπόψεις καὶ μικροσυμφέροντα, εἴχαμε πάντοτε ἧττες, συμφορὲς καὶ ξένες κατοχές, ὅπως π.χ. οἱ διενέξεις στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο μεταξὺ Ἀχαϊκῆς καὶ Αἰτωλικῆς Συμπολιτείας καὶ μεταξὺ τῶν νεοσυστάτων κρατῶν τῶν διαδόχων τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, οἱ ὁποῖες διευκόλυναν τὴν Ῥωμαιοκρατία. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ κατὰ τὰ ὑστεροβυζαντινὰ χρόνια, ὅταν ἡ ἵδρυση τῶν ἐπιμέρους Ἡγεμονιῶν καὶ Δεσποτάτων καὶ οἱ διαμάχες μεταξύ των συνέβαλαν στὴν ἐπικράτηση κατ’ ἀρχὰς τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τελικὰ τῆς Τουρκοκρατίας μὲ ὅλα τὰ δυσμενῆ ἀποτελέσματα.
Ἔτσι, ὅταν ὅλη αὐτὴ ἡ περιοχὴ βρέθηκε κάτω ἀπὸ τὸ σκληρὸ πέλμα τῶν βάρβαρων Τουρκομογγόλων, οἱ περισσότεροι κάτοικοί της ὑπέφεραν καὶ μάλιστα ὅσοι εἶχαν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη, γι’ αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς κατὰ τόπους γίνονταν ἐξεγέρσεις. Ὅλες αὐτὲς ὅμως οἱ μικροεπαναστάσεις, ἐπειδὴ εἶχαν τοπικὸ χαρακτῆρα καὶ ἦσαν ἀσυντόνιστες, ὅπως ἐκείνη τοῦ Διονυσίου τοῦ Σκυλοσόφου (1601 καὶ 1611) ἢ ἐκείνη μὲ τοὺς Ὀρλώφ (1770) καὶ ἐκείνη μὲ τοὺς Κατσαντώνη, Βλαχάβα, Νικοτσάρα καὶ λοιποὺς (1808), πνίγηκαν ὅλες στὸ αἷμα καὶ χρησιμοποιήθηκαν ὡς γεγονότα ἀποτρεπτικὰ γιὰ νέες ἐξεγέρσεις.
Οἱ συνθῆκες ὅμως στὰ τέλη τοῦ 18ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνος ἄρχισαν νὰ βελτιώνωνται. Ἡ τόνωση τῆς κοινῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως ἀπὸ τὸν Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν Ῥήγα Φερραῖο καὶ ἄλλους ἑλληνορθοδόξους λογίους συνετέλεσε νὰ κατανοήσουν ὅλοι ὅτι μιὰ νέα ἐξέγερση κατὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ πετύχῃ, ἔπρεπε νὰ ἦταν γενική, καθολική, ταυτόχρονη καὶ καλὰ συντονισμένη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821, παρὰ τὶς ἀτέλειές της, εἶχε κάποια ἀποτελέσματα.
Ἡ ἀρχικὴ ἐξέγερση στὴν Ῥουμανία καὶ ἀμέσως μετὰ στὴν Πελοπόννησο καὶ τὴν Στερεὰ ἦταν ἄριστος συντονισμός, γιατὶ ὁ κύριος ὄγκος τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων ἀσχολήθηκε μὲ τοὺς ἐπαναστάτες στὴν Ῥουμανία καὶ μὲ τὸν ἀποστάτη Ἀλῆ πασὰ στὴν Ἤπειρο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἐπανάσταση στὴν Πελοπόννησο καὶ στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα νὰ ἑδραιωθῇ. Ὅταν δὲ τὰ ἰσχυρὰ φουσάτα τοῦ Δράμαλη διέσχισαν τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Στερεά, γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ἐπανάσταση στὴν Πελοπόννησο καὶ μάλιστα στὴν Τριπολιτσά, προσέκρουσαν στὴν στρατηγικὴ εὐφυΐα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ στὴν παλικαριὰ τῶν ἄλλων ἀγωνιστῶν καὶ ἀποδεκατίστηκαν.
Τὸ ἴδιο θὰ πάθαιναν καὶ οἱ ὀρδὲς τοῦ Ἰμπραήμ, ἐὰν οἱ τοπικιστικὲς καὶ ἀρχηγικὲς διενέξεις δὲν δίχαζαν τοὺς ἀγωνιστές. Ἔτσι, ὁ κίνδυνος τοῦ Ἰμπραὴμ χρειάστηκε τὴν ἐπέμβαση τῶν ξένων δυνάμεων, γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστῇ. Αὐτὴ ὅμως ἡ εὐνοϊκὴ γιὰ τότε ἐπέμβαση τῶν ξένων ἀπέβη τελικὰ καταστρεπτικὴ γιὰ τὸν ἑλληνισμό, γιατὶ μ’ αὐτὴν βρῆκαν τὴν εὐκαιρία οἱ ξένες δυνάμεις νὰ ῥυθμίζουν τὰ πράγματα τῆς πατρίδος μας πρὸς τὰ συμφέροντά τους. Πολλοὶ μάλιστα συγκρίνοντες τὴν κατοχὴ τῶν Τούρκων μὲ τὴν τωρινὴ κατοχὴ στοὺς ξένους κερδοσκόπους καὶ στοὺς ντόπιους καιροσκόπους διερωτῶνται ποιά εἶναι ἡ χειρότερη.
Ποιοί λοιπὸν θὰ συνεχίσουν τοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας γιὰ πλήρη ἀνεξαρτησία καὶ γενικὴ ἀπελευθέρωση ὄχι μόνον τῶν ἀλυτρώτων περιοχῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἐλεύθερης κατὰ τὸ γράμμα χώρας μας; Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν κομμάτων; Αὐτοὶ ὅλοι εἶναι κομματιασμένοι καὶ ἀλληλοσυγκρουόμενοι. Θέτοντας μάλιστα τὸ κομματικὸ συμφέρον πάνω ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ γίνονται ἐπικίνδυνοι.
Μήπως ἄλλωστε καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πολίτες μποροῦμε νὰ κάνωμε κάτι; Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς εἴμαστε διῃρημένοι σὲ κόμματα, σὲ ὀργανώσεις, σὲ ἰδεολογίες, σὲ διάφορες ἀλλοπρόσαλλες συμπεριφορές. Θέτοντες καὶ ἐμεῖς τὸ ἀτομικὸ πάνω ἀπὸ τὸ γενικὸ συμφέρον, μήπως γινόμαστε καὶ ἐμεῖς συνένοχοι καὶ συνυπεύθυνοι στὴν γενικὴ κρίση; Ἡ ἀδυναμία ἄλλωστε τῶν ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν νὰ συνεργαστοῦν γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἔλλειψη κοινῆς ἑλληνορθοδόξου συνειδήσεως, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ κακὸ καλὰ νὰ κρατῇ.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες ἐνδογενεῖς δυσμενεῖς συνθῆκες. Ἑκατοντάδες νέων μας δουλεύουν στὰ ξένα, πολυάριθμοι ἄλλοι νέοι βρίσκονται δοῦλοι τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ οἰνοπνεύματος, τῶν αἱρέσεων καὶ τόσων ἄλλων ἀντικοινωνικῶν καὶ ἀπανθρώπων κυκλωμάτων. Πόσοι ἄλλοι ἄλλωστε γίνονται καθημερινῶς θύματα τῶν ἀτυχημάτων καὶ δυστυχημάτων; Ποιοί θὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ οὐρλιαχτὰ τῶν γκρίζων λύκων; Ποιοί θὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς ὀρδὲς τοῦ νέου σουλτάνου; Ποιοί θὰ ἐμποδίσουν τοὺς Κρουμίτες νὰ καπηλεύωνται τὰ ἐθνικά μας σύμβολα; Ποιοί θὰ σταματήσουν τοὺς Τουρκοσκεπετάρηδες νὰ βασανίζουν τὰ ἀδέρφια μας;
Νὰ γιατί, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, οἱ Ἐπάλξεις συνεχῶς τονίζουν τὴν ἀνάγκη γιὰ ἀναβαπτισμὸ ὅλων μας στὶς ἑλληνοορθόδοξες ἑνοποιητικὲς δημοκρατικὲς καὶ κοινοτικὲς παραδόσεις, ὥστε νὰ γίνωμε ἱκανοὶ πρὸς συνέχιση ἀπελευθερωτικῶν ἀγώνων γιὰ τὴν κοινὴ πρόοδο καὶ σωτηρία. Καὶ ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι «ἄνευ τοῦ συνεῖναι οὐδὲ τὸ εἶναι ἔστι».
Β. Τσούπρας
