Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὡς γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τοῦ μεγαλύτερου καὶ περισσότερο πρωτότυπου μέρους τῆς πατερικῆς παραδόσεως, γίνεται ἡ γλῶσσα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἐντάσσεται στὸ θεῖο σχέδιο τῆς σωτηρίας. Κατὰ τὴν εὐρύτατα γνωστὴ ἑρμηνεία, τὸ «πλήρωμα τοῦ χρόνου», ὡς ὁ «καιρὸς» τῆς θείας σαρκώσεως, δὲν σχετίζεται μόνο μὲ τὸ πανίερο πρόσωπο τῆς Δεσποίνης Μαρίας…
(Ἄρθρο στὸ φύλλο 784 τῶν Ἐπάλξεων)