Άγιος Βασίλειος-Πρωτοχρονιά: Ο Βασίλειος
Καισαρείας (330- 1 Ιανουαρίου 379), γνωστός και ως Μέγας Βασίλειος ή
Άγιος Βασίλειος, ήταν Έλληνας χριστιανός επίσκοπος της Καισαρείας στην
Καππαδοκία της Μικράς Ασίας. Υπήρξε σημαντικός θεολόγος. Υποστήριξε το
Σύμβολο της Πίστεως και αντιτάχθηκε στις αιρέσεις της πρωτοχριστιανικής
εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και του Αρειανισμού. Επίσης, ήταν Πατέρας
της Εκκλησίας και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, που θεωρούνται προστάτες
της παιδείας, μαζί με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον
Χρυσόστομο.
Άγιος Βασίλειος-Πρωτοχρονιά: ο βίος και το έθιμο της βασιλόπιτας
Η ζωή του Αγίου Βασιλείου
Γεννήθηκε από Άγιους γονείς το 330 μ.Χ. στην Καισάρεια της
Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Άγιου Βασίλειου ασκούσε το επάγγελμα του
καθηγητή ρητορικής στη Καισάρεια της Καππαδοκίας και η μητέρα του Αγία
Εμμέλεια ήταν απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων (ο πατέρας της
είχε πεθάνει ως Χριστιανός μάρτυρας). Στην οικογένεια εκτός από το
Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ ή εννέα παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος
Γρηγόριος Νύσσης, ο Ναυκράτιος που έγινε ασκητής και θαυματουργός Άγιος,
η Οσία Μακρίνα και ο Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας, ενώ κάποιο φαίνεται
να πέθανε σε βρεφική ηλικία.
Ο Βασίλειος
μεταφέρθηκε από τη γιαγιά του Μακρίνα στο κτήμα των Αννήσων κοντά στον
ποταμό Ίρι της Μικράς Ασίας, όπου ανατράφηκε από αυτήν μέχρι το θάνατό
της και μετέπειτα από την πρωτότοκη αδερφή του Μακρίνα η οποία επηρέασε
καθοριστικά τον μικρό Βασίλειο να στραφεί στην Χριστιανική πίστη. Την
εγκύκλια παιδεία έλαβε από τον πατέρα του ενώ μετά την εκδημία του (γύρω
στα 345) μετέβη στην Καισάρεια. Κατόπιν η ανάγκη του για περαιτέρω
μόρφωση τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε κοντά στο γνωστό
δάσκαλο της εποχής Λιβάνιο και επακόλουθα στην Αθήνα (352).
Η ασκητική ζωή
Επέστρεψε στην πατρίδα του το καλοκαίρι του 356, εγκαταστάθηκε στην
Καισάρεια και, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, έγινε καθηγητής
της ρητορικής. Το 358, επηρεασμένος από το θάνατο του αδερφού του
μοναχού Ναυκρατίου, βαπτίζεται Χριστιανός, πιθανόν από τον επίσκοπο
Διάνιο, και αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στην ασκητική
πολιτεία. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά
κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, επιθυμώντας την ανεύρεση κατάλληλου
τόπου διαμονής. Το έτος 359 για μικρό χρονικό διάστημα διέμεινε στην
Αριανζό, κοντά στο φίλο του Γρηγόριο.
Τον Ιανουάριο του 360 φαίνεται να συμμετείχε, ως παρατηρητής
εντεταλμένος από τον επίσκοπο Διάνιο, στην αρειανική Σύνοδο, που συνήλθε
στην Κωνσταντινούπολη, για την έριδα μεταξύ Ομοουσιανών και Ομοιανών.
Μετά την υπογραφή, από μέρους του Διανίου, του συμβόλου των Ομοιανών, ο
Βασίλειος απογοητευμένος αποσύρθηκε στο ησυχαστήριο της αδερφής του
εγκαινιάζοντας τη μνημειώδη αλληλογραφία του με το Γρηγόριο.
Το καλοκαίρι του 364 ο Ευσέβιος Καισαρείας τον χειροτόνησε
πρεσβύτερο. Η μεγάλη δραστηριότητα και η μόρφωση του Βασιλείου
προκάλεσαν τα ζηλόφθονα αισθήματα του Ευσεβίου γεγονός που οδήγησε τον
πρώτο, για ακόμα μία φορά, να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η μεσολάβηση,
όμως, του Γρηγορίου επιφέρει εξομάλυνση των σχέσεων και την επιστροφή
του Βασιλείου στην Καισάρεια. Μετά το θάνατο του Ευσεβίου, με τη
συνδρομή του Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων και του Γρηγορίου επισκόπου
Ναζιανζού, εκλέγεται διάδοχός του στην επισκοπική έδρα της Καισάρειας.
Ο επίσκοπος της Καισαρείας Βασίλειος
Στον εκκλησιαστικό τομέα, ως επίσκοπος πλέον, ο Βασίλειος
αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον
Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού), όντας σε επιστολική επικοινωνία με
τον Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Πάπα Ρώμης Δάμασο.
Στην περιφέρεια της ποιμαντικής του ευθύνης είχε να αντιμετωπίσει την
έντονη παρουσία του αρειανικού στοιχείου και άλλων χριστιανικών, μη
ορθόδοξων, ομολογιών. Σε αυτό τον τομέα έδρασε και ως επίσκοπος, δηλαδή
οργανωτικά, αλλά και με την αντιρρητική του γραμματεία.
Μέσα από τις επιστολές του φαίνονται οι προσπάθειες που κατέβαλε για
την ανάδειξη άξιων κληρικών στο ιερατείο, την καταπολέμηση της σιμωνίας
των επισκόπων, την πιστή εφαρμογή των ιερών κανόνων από τους πιστούς
καθώς και η ποιμαντική μέριμνα, που επέδειξε έναντι των αποκομμένων και
περιθωριοποιημένων μελών της Εκκλησίας.
Στην οικουμενική Εκκλησία ο Βασίλειος αναλαμβάνει τα πνευματικά ηνία
από τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος βαθμιαία αποσύρεται από την ενεργό δράση
λόγω γήρατος. Εργάζεται για την επικράτηση των ορθόδοξων χριστιανικών
αρχών και υπερασπίζεται το δογματικό προσανατολισμό της Οικουμενικής
Συνόδου της Νίκαιας. Προσπαθεί να βρίσκεται σε αλληλενέργεια με τα
ορθόδοξα πατριαρχεία και ουσιαστικά υποκαθιστά και αντικαθιστά την
αρειανίζουσα ιεραρχία του πολιτικού κέντρου της Αυτοκρατορίας. Σε αυτή
την προσπάθεια συναντά την αδιάφορη ή προκατειλημμένη στάση των άλλων
πατριαρχείων, γεγονός, που παρά την απογοήτευση που του επιφέρει δεν τον
καταβάλει στη συνέχιση του αγώνα του.
Το τέλος του Αγίου
Καταπονημένος από την ευρεία δράση που ανέπτυξε σε πολλούς τομείς της
χριστιανικής μαρτυρίας καθώς και την ασκητική ζωή, την οποία
ακολουθούσε, ο Βασίλειος πεθαίνει την 1 Ιανουαρίου
του 379 σε ηλικία 49 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το
ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία
του συμμετέχουν Ιουδαίοι, πιστοί της εθνικής θρησκείας και ένα πλήθος
ανομοιογενούς θρησκευτικής και εθνικής απόχρωσης. Η παρακαταθήκη του
υπήρξε το τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό – δογματικό του έργο
μαζί με τη συμβολή του στη λειτουργική και την πρωτότυπη ανθρωπιστική
του δράση.
Η βασιλόπιτα
Η θρησκευτική παράδοση συνδέεται με την προσωπικότητα του Μεγάλου
Βασιλείου. Κατά την θρησκευτική λοιπόν παράδοση κάποτε στη Καισαρεία της
Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε να
τη καταλάβει ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να τη λεηλατήσει.
Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να
μαζέψουν ό,τι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα”
στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά
την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) εκ
θαύματος ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό
του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή.
Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους
δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να
παρασκευαστούν μικροί άρτοι
εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα
διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό
απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και
συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του
(εορτή του Αγίου και του Μεγάλου Βασιλείου).
Η ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗ-ΠΑΠΑΛΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ “Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ”, “ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΙΝΗΣ”, ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ” ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ” ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΥ ” ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ , Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ” ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.
Στο Διεθνές Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ + αναπηρία στο Μουσείο Μπενάκη έως 22 ιουνίου 2010
Τον 16ο
αιώνα μέσα στην Τουρκοκρατία, μια γυναίκα από την Αθήνα τολμά να υψώσει
το ανάστημά της απέναντι στην εξουσία του Σεουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.
Ελευθερώνει άντρες και γυναίκες από τα σκλαβοπάζαρα, πληρώνοντας από την
προσωπική της περιουσία, και τους φυγαδεύει ή τους κρατά ελεύθερους να
ζήσουν από τη δική της γη, όλοι ίσοι, ανεξάρτητα από τη θρησκεία και την
εθνικότητά τους. Ιδρύει το πρώτο σχολείο γυναικών στην Ελλάδα και την
Ευρώπη. Τις προετοιμάζει να ζήσουν αυτόνομες, προσφέροντας επαγγελματική
εκπαίδευση σε περισσότερες από δύο χιλιάδες μαθητευόμενες. Χτίζει
νοσοκομείο όπου παρέχεται δωρεάν νοσηλεία σε Έλληνες, Τούρκους και
Φράγκους. Προσφέρει καταφύγιο σε γυναίκες κακοποιημένες ή έγκυες,
έκθετες στον λιθοβολισμό, φυγαδέυοντάς τες στα νησιά μέσα από τα υπόγεια
αρχαία περάσματα της Αθήνας. Η δράση της προκαλεί τις αντιδράσεις των
κατακτητών και του κατεστημένου, φυλακίζεται, βασανίζεται και
θανατώνεται μαρτυρικά το 1589…Είναι η «Φιλοθέη, η Αγία των Αθηνών», ένα
πρόσωπο όχι τόσο γνωστό στους Έλληνες, που συνδέεται όμως με ένα
ολόκληρο κεφάλαιο της ελληνικής πρωτεύουσας. Αυτό το κενό έρχεται να
καλύψει τώρα το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Μαρίας Χατζημιχάλη –
Παπαλιού.
Ανατρεπτική, μόνη της απέναντι σε όλους και σε όλα
Η δημιουργός προχώρησε στην ταινία γιατί εντυπωσιάστηκε από τη
συγκλονιστική ζωή της γυναίκας αυτής, για την οποία γνωρίζουμε τόσα
λίγα. «Εξήντα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, πρώτη εκείνη
τόλμησε να αντισταθεί στον ισχυρότερο Σουλτάνο, τον Σουλεϊμάν τον
Μεγαλοπρεπή, στην σκληρότερη περίοδο της Τουρκοκρατίας, καθορίζοντας την
πορεία της Αθήνας. Στην αθλιότητα της ελληνικής κοινωνίας του 16ου
αιώνα, επέλεξε, αν και είχε τη δυνατότητα να φύγει για τη Δύση, όπως
έκαναν πολλοί πλούσιοι και λόγιοι της εποχής, να μείνει και να πει ένα
μεγάλο όχι, φέρνοντας μια κοινωνική ανατροπή. Πρώτη αυτή οραματίστηκε
και πάλεψε για τη μόρφωση της γυναίκας, προσφέροντας παιδεία και τέχνη,
ιδρύοντας το πρώτο σχολείο γυναικών στην Ευρώπη, κάτι που χρειάστηκε να
περάσουν αιώνες μέχρι να πραγματωθεί. Ήταν μια επαναστάτρια, της οποίας
οι προσωπικές, ηθικές και κοινωνικές αξίες ξεπερνούν τα στερεότυπα και
τις προκαταλήψεις της εποχής της, μία γυναίκα ανατρεπτική, μόνη της
απέναντι σε όλους και όλα. Όπως ήταν φυσικό, καταδιώχτηκε από τους
Τούρκους, αλλά παρόλα αυτά συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι τον μαρτυρικό
της θάνατο», τονίζει στο makthes.gr η σκηνοθέτης σκιαγραφώντας τον
χαρακτήρα της ταινίας της.
Χρήση ψηφιακών μέσων λόγω αντικειμενικών δυσκολιών
Για τη δημιουργό κάθε ταινία είναι ένα ταξίδι, μια περιπέτεια. Στο
πλαίσιο της έρευνας για τη δημιουργία του συγκεκριμένου φιλμ
συνεργάστηκε με τη Δρ. Ιστορίας Ιόλη Βιγγοπούλου και τον Δρ. Θεολογίας
και συγγραφέα Γιώργο Τσούπρα για περίπου έναν χρόνο. Δόθηκε, όπως
τονίζει η κ. Παπαλιού, πολύ μεγάλη προσοχή να αποδοθεί σωστά το ιστορικό
πλαίσιο. «Αναζητήσαμε πληροφορίες σε αρχεία, όπως για παράδειγμα
έγγραφα που βρέθηκαν στο κρατικό αρχείο της Βενετίας και τις επιστολές
της ίδιας της Αγίας Φιλοθέης, και αξιοποιήσαμε διάφορες πηγές
πρωτογενούς και δευτερογενούς πληροφόρησης, όπως φιρμάνια σουλτάνων,
μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες και από περιηγητές της εποχής.
Χρησιμοποίησα, όπως πάντα, τα πρωτότυπα κείμενα, εντάσσοντάς τα στο
σενάριο της ταινίας μου», λέει.
Ωστόσο υπήρξε μια μεγάλη δυσκολία στα γυρίσματα, αφού δεν έχει
διασωθεί σχεδόν κανένας από τους χώρους όπου είχε δημιουργήσει η Αγία
Φιλοθέη, ούτε καν το μοναστήρι που είχε χτίσει στους πρόποδες της
Ακρόπολης, τον Παρθενώνα της όπως η ίδια το ονόμαζε. «Κατά συνέπεια, σε
πολλά σημεία έγινε χρήση ψηφιακών μεσών, ενώ στήθηκαν και
δραματοποιημένες σκηνές με τη συμμετοχή ηθοποιών, τόσο επαγγελματιών όσο
και ομάδας κατοίκων της Αταλάντης, όπου πραγματοποιήθηκε μέρος των
γυρισμάτων», επισημαίνει η σκηνοθέτης.
Η δράση της έμπνευση για το σήμερα
Η ταινία έχει τη στήριξη της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την
Unesco και του Κέντρου Unesco για τις Γυναίκες και την Ειρήνη στα
Βαλκάνια. «Η ιστορία της Αγίας Φιλοθέης και οι αγώνες της αντανακλούν
αξίες για τις οποίες αγωνίζεται η Unesco μέχρι και σήμερα. Σε πολλά μέρη
του κόσμου δυστυχώς η ισοτιμία όλων των ανθρώπων δεν έχει ακόμα βρει
δικαίωση. Δουλεία, λιθοβολισμοί και κακοποίηση γυναικών αγοραπωλησίες
ανθρώπων σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, προβλήματα για τα οποία πρωτοστάτησε η
Αγία Φιλοθέη πέντε αιώνες πριν, δυστυχώς συνεχίζουν να υφίστανται. Η
δράση της αποτελεί έμπνευση για το σήμερα στο να συνεχίσουμε τους αγώνες
και μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο. Πώς θα αλλάξει η κοινωνία μας,
αν ο κάθε ένας από μας μένει αμέτοχος; Οι μονάδες κάνουν το σύνολο.
Οπότε και θα συνεργαστούμε μαζί με την Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την
Unesco και το Κέντρο Unesco για τις Γυναίκες και την Ειρήνη στα Βαλκάνια
για να οργανώσουμε διάφορες δράσεις. Για μένα είναι σημαντικό οι
ταινίες να μην σταματούν στη μεγάλη οθόνη, αλλά να ξεκινούν έναν διάλογο
με το κοινό και να αποτελούν απαρχή για δράση, κάτι που είχαμε επιτύχει
και με την ταινία μου ‘Φιλάνθρωπος Ειρήνη’, ένα αντιπολεμικό
ντοκιμαντέρ με τους Nelson Mandela, Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Fernando
Botero, Antonio Guterres και άλλες διεθνείς προσωπικότητες».
Το ντοκιμαντέρ, ένα πεδίο ανεξάντλητο
Γεννημένη στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία, η Μαρία
Χατζημιχάλη – Παπαλιού σε μια εποχή που το κράτος δεν ενίσχυε τον
ελληνικό κινηματογράφο ήταν μαζί με τον άνδρα της παραγωγός των ταινιών
του Θόδωρου Αγγελόπουλου και άλλων ελλήνων σκηνοθετών που δημιούργησαν
τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο. Ως σκηνοθέτης έκανε την εμφάνισή της το
1976 με τη βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταινία της «Ο Αγώνας των
τυφλών», η οποία απέσπασε διακρίσεις και στο εξωτερικό, όπως σχεδόν
όλες οι μετέπειτα ταινίες της. Έκτοτε υπηρετεί με συνέπεια τον χώρο του
ντοκιμαντέρ και όλες οι δημιουργίες της είναι ταινίες τεκμηρίωσης. «Για
μένα το ντοκιμαντέρ είναι ένα πεδίο ανεξάντλητο και είχε μια πορεία που
δεν ήταν ευθύγραμμη αλλά με πολλές εναλλαγές. Η πραγματικότητα με
προκαλεί, δεν περιορίζεται μόνο στο παρόν αλλά εμπερικλείει και το
παρελθόν. Όσο πιο κοντά έρχεται κανείς με το παρελθόν, τόσο αυτό γίνεται
κάτι ζωντανό, σχεδόν καθημερινό. Το είδος του κινηματογράφου που κάνω
είναι άμεσο. Είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα», υπογραμμίζει.
Τέλος, θεωρεί μεγάλη χαρά και τιμή την επιστροφή της στο Φεστιβάλ
Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με τη συγκεκριμένη ταινία. «Το Φεστιβάλ
εξελίσσεται συνεχώς και η συμβολή του είναι καίρια στο να προβάλλουν οι
Έλληνες δημιουργοί το έργο τους και να συνδιαλέγονται με διεθνείς
παράγοντες του κινηματογραφικού στερεώματος, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη
εποχή για τον κινηματογράφο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα το ντοκιμαντέρ»,
καταλήγει η Μαρία Χατζημιχάλη – Παπαλιού.
ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΤΟΥ, ΤΗ ΡΑΓΔΑΙΑ ΑΥΤΟΒΟΥΛΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΟΠΩΣ ΤΟΝ π.ΑΝΔΡΕΑ ΓΚΙΡΟΝ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΗ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ !
Όλοι γνωρίζουν την υψηλή πνευματική κατάσταση του Γέροντος Εφραιμ της Αριζόνα. Μια γυναικά φανατική Ἑβραία ήθελε να κάνει κακό στον Γέροντα πριν χρόνια. Ντυμένη λοιπόν σαν ευσεβέστατη Χριστιανή με μακριά ρούχα και μαντίλι πήγε να δει τον Γέροντα.
Οι υποτακτικοί του της είπαν δεν μπορεί να τον δει και επιχείρησε και άλλες μερες. Μετα από μέρες της επιτρέψαμε να τον δει.
Είχε κρύψει ένα μαχαίρι μέσα στα ρούχα της για να τον σκοτώσει και μπαίνοντας μέσα ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να είναι σε όρθια στάση ψηλά και φώναξε: “Γέροντα!”.
Τον είδε να ίπταται στον αέρα σε στάση ευλογιάς!
Της λέει άσε το μαχαίρι και θα κατέβω να μιλήσουμε. Μπήκαν μέσα κ οι υποτακτικοί και την αφόπλισαν. Τελικά η γυναίκα μετανόησε και πίστεψε και βαπτίστηκε.
Με μία εκπληκτική εμφάνιση, ο Στέφανος Τσιτσιπάς προκρίθηκε στα ημιτελικά του Citi Open στην Ουάσιγκτον και «κλείδωσε» την πέμπτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, για πρώτη φορά στην καριέρα του. Μετά από την χθεσινή του επιτυχία, θεωρείται βέβαιο πως θα ανέβει στην 5η θέση της επόμενης κατάταξης της ATP, με 4045 βαθμούς (ο Νισικόρι έχει 4040), πίσω από τους Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Φέντερερ και Τιμ. Ο 20χρονος τενίστας νίκησε με 2-0 σετ τον Μπενουά Περ στα προημιτελικά, «δύσκολα» στο πρώτο σετ με 7-5 αλλά σαρώνοντας στο δεύτερο με ένα επιβλητικό 6-0.
Στα ημιτελικά θα αναμετρηθεί με τον νικητή του αγώνα ανάμεσα στον Νικ Κύργιο και τον Νόμπερτ Γκόμπος. Είναι πολύ πιθανό, δηλαδή, να διεκδικηθεί ο τίτλος από δύο Έλληνες.
Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν ένας γνήσιος κωμικός ηθοποιός. Παρόλο που στην καριέρα του ερμήνευσε και κλασικούς ρόλους, είχε ταυτίσει το όνομά του με το γέλιο. Ήταν ένα από τα βασικά ονόματα της επιθεώρησης, που δε δίσταζε να τσαλακώνει την εικόνα του. Οι ρόλοι και οι μεταμφιέσεις του, άφησαν εποχή.
Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν ένας γνήσιος κωμικός ηθοποιός. Παρόλο που στην
καριέρα του ερμήνευσε και κλασικούς ρόλους, είχε ταυτίσει το όνομά του
με το γέλιο. Ήταν ένα από τα βασικά ονόματα της επιθεώρησης, που δε
δίσταζε να τσαλακώνει την εικόνα του. Οι ρόλοι και οι μεταμφιέσεις του,
άφησαν εποχή.
Οι περισσότεροι που τον θαύμαζαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο,
δεν γνωρίζουν ότι ο Μουστάκας, που καταγόταν από την Κύπρο, σε νεαρή
ηλικία συμμετείχε στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), αγωνίστηκε την
περίοδο 1955 – 1959, κατά της Βρετανικής κυριαρχίας. Σκοπός ήταν η
απελευθέρωση της Κύπρου και η ένωσή της με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Ο Μουστάκας γεννήθηκε το 1940 και ήταν τότε 15 χρονών. Όπως
χιλιάδες συμμαθητές του, έτσι και εκείνος, μυήθηκε στον αγώνα των
Κυπρίων και πήρε ενεργό μέρος στη δράση της ΕΟΚΑ. Ήταν το πρώτο
απελευθερωτικό κίνημα, που βασίστηκε σε μαθητές του Λυκείου. Ο Μουστάκας
μοίραζε φυλλάδια και έγραφε συνθήματα στους τοίχους.
Ο νεαρός Σωτήρης όμως, δεν ήταν απ’ τους τυχερούς και κάποια
στιγμή έγινε αντιληπτός από τους Άγγλους. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στη
φυλακή, όπου έκατσε για εφτά μήνες και υπέστη όλες τις βρετανικές
περιποιήσεις.
Η φυλάκισή του, αν και δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο για την εποχή,
τον αναστάτωσε πολύ, γιατί ο 15χρονος τότε μαθητής, φοβήθηκε και πίστεψε
ότι δεν θα γινόταν ποτέ ηθοποιός. Ο λόγος ήταν ο εξής.
Το όνειρο να γίνει ηθοποιός
Ο Μουστάκας, πριν από την περιπέτειά του με την ΕΟΚΑ, είχε ήδη αποφασίσει ότι ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Για τον ίδιο, στάθηκε μοιραία μια παράσταση, που παρακολούθησε στη
Λεμεσό με τον Νίκο Σταυρίδη. Μετά το τέλος του έργου, ο Σωτήρης πήρε το
θάρρος και επισκέφτηκε τον μεγάλο ηθοποιό στο καμαρίνι του και του
ομολόγησε, ότι ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του. Ο Σταυρίδης του είπε
να πάει να τον βρει στην Αθήνα όταν τελειώσει το σχολείο.
Ο Μουστάκας ήταν ενθουσιασμένος. Γι’ αυτό, όταν λίγο καιρό μετά
βρέθηκε στη φυλακή, απογοητεύτηκε. Νόμιζε ότι θα έχανε για πάντα το
ραντεβού του με το Σταυρίδη και με την υποκριτική.
Παρά τις ανησυχίες του, το 1958, αφού τελείωσε την εμπορική
ακαδημία Λεμεσού, κατάφερε να βρεθεί στην Αθήνα με πλαστό διαβατήριο.
